Bitwa pod Hiribją
Bitwa pod Hiribją miała miejsce 17 października 1244 roku i była zbrojnym starciem między siłami krzyżowców a wojskami egipskimi wspieranymi przez Chorezmijczyków. Zakończyła się klęską chrześcijan.
Przyczyny i przebieg wydarzeń
W czerwcu 1244 roku Chorezmijczycy, na polecenie sułtana egipskiego As-Saliha Ajjuba, rozpoczęli ofensywę na terytoria krzyżowców. Ich jazda, licząca 10 tysięcy żołnierzy, spustoszyła ziemię damasceńską i Galileę, zdobywając Jerozolimę 11 lipca, gdzie doszło do masakry mieszkańców.
W odpowiedzi na utratę Jerozolimy, krzyżowcy zebrali armię pod Akką, która 4 października wyruszyła w kierunku Gazy. W skład ich sił wchodziło 600 rycerzy konnych, ponad 300 templariuszy oraz oddziały szpitalników i krzyżaków, dowodzone przez Filipa z Montfortu i hrabiego Jafy Waltera.
Bitwa
Podczas bitwy obie armie spotkały się na równinie na północny wschód od Gazy. Siły egipskie, dowodzone przez emira mameluckiego Bajbarsa, liczyły około 5000 żołnierzy. Krzyżowcy podzielili się na skrzydła: prawe prowadził Walter z Jafy, a lewe An-Nasir Dawud, natomiast w centrum walczyli Damasceńczycy.
Krzyżowcy zaatakowali, lecz jazda chorezmijska zaatakowała ich sprzymierzeńców, co doprowadziło do chaosu. Damasceńczycy i An-Nasir Dawud zaczęli się wycofywać, co otworzyło drogę do ataku na skrzydło frankijskie. Ostatecznie armia chrześcijańska została całkowicie zniszczona w przeciągu kilku godzin.
Skutki bitwy
W wyniku rzezi pod Hiribją zginęło ponad 5000 chrześcijan, w tym wielki mistrz templariuszy Armand de Périgord oraz arcybiskup Tyru. 800 żołnierzy, w tym hrabia Jafy, dostało się do niewoli. Zaledwie 62 krzyżowców, w tym Filip z Montfortu i patriarcha Jerozolimy, zdołało uciec.
Po bitwie armia egipska próbowała zdobyć Askalon, ale nie zdołała przełamać jego obrony. Chorezmijczycy skierowali się w stronę Jafy, ale również tam nie przeprowadzili skutecznego szturmu. Klęska pod Hiribją skutkowała utratą zdobytych przez krzyżowców terytoriów i przyczyniła się do wybuchu VI krucjaty w latach 1248–1254.
