Bitwa pod Grochowem
Bitwa pod Grochowem miała miejsce 26 kwietnia 1809 roku w trakcie wojny polsko-austriackiej, będącej częścią wojen napoleońskich (V koalicja antyfrancuska). Starcie to odbyło się pomiędzy oddziałami gen. Michała Sokolnickiego a austriackimi huzarami, piechotą i artylerią.
Przygotowania do bitwy
Po wycofaniu się z Warszawy, książę Józef Poniatowski zostawił w Pradze 600 żołnierzy, sam zaś udał się do Modlina. Arcyksiążę Ferdynand d’Este, po zajęciu stolicy, wysłał na prawy brzeg Wisły 5000 żołnierzy pod dowództwem generała Mohra. Grupa ta przeprawiła się przez Wisłę koło Karczewa i rozpoczęła oblężenie praskiego garnizonu 25 kwietnia.
Przebieg bitwy
Poniatowski wydał rozkaz generałowi Sokolnickiemu, aby ten ruszył z Modlina przez Jabłonnę do Karczewa. Sokolnicki, po opuszczeniu Modlina rankiem 26 kwietnia, dotarł do lasów tarchomińskich, gdzie rozpoznał austriackie oddziały. Postanowił zaatakować ich z dwóch stron:
- Podpułkownik Fredra wyruszył w stronę Kawęczyna z 1 szwadronem i 2 kompanami.
- Reszta sił, około godziny 17:00, natarła na huzarów austriackich w Bródnie i Targówku.
W trakcie walk, 2 pułk ułanów odrzucił 3 szwadrony huzarów, a 12 pułk piechoty pokonał jeden z austriackich batalionów. Następnie, po zdobyciu Grochowa, Sokolnicki ścigał uciekających przeciwników do Gocławia i Wawra, gdzie natrafił na pozostałe oddziały Mohra. Z powodu przewagi nieprzyjaciela, Sokolnicki 27 kwietnia wycofał się do Białołęki.
Straty
W wyniku bitwy Polacy ponieśli straty w wysokości 15 zabitych i 80 rannych. Straty austriackie wyniosły około 100 zabitych, kilkuset rannych oraz 300 jeńców.
