Bitwa pod Czarnym Ostrowem
Bitwa pod Czarnym Ostrowem miała miejsce 20 lipca 1657 podczas drugiej wojny północnej. Armia Rzeczypospolitej, dowodzona przez hetmanów Stanisława Rewerę Potockiego, Jerzego Sebastiana Lubomirskiego oraz Stefana Czarnieckiego, zmusiła do kapitulacji wojska Jerzego II Rakoczego.
Geneza Konfliktu
W styczniu 1657 roku polskie siły zostały podzielone. Wojska Czarnieckiego wyruszyły na Gdańsk, podczas gdy Potocki, po otrzymaniu informacji o wkroczeniu Rakoczego, udał się w jego kierunku. Po serii manewrów i starć, Potocki zdołał połączyć siły z dywizjami Lubomirskiego i Czarnieckiego.
W czerwcu sytuacja uległa zmianie, gdy Szwedzi opuścili armię Rakoczego. Dywizja Lubomirskiego, licząca 4 tysiące żołnierzy, przeszła do Siedmiogrodu, a Czarniecki, wspierając Polaków, zyskał 10 000 żołnierzy. Po naradzie w Łańcucie, Czarniecki rozpoczął pościg za Rakoczym, a Potocki i Lubomirski zablokowali drogę do Węgier.
Przebieg Bitwy
20 lipca pod Czarnym Ostrowem polska straż przednia pokonała oddziały siedmiogrodzkie. Rakoczy, w trudnej sytuacji, wysłał posła do Polaków z prośbą o warunki pokoju. Czarniecki dążył do stoczenia decydującej bitwy, podczas gdy Potocki optował za ugodą. Ostatecznie, 23 lipca 1657 roku, zawarto układ pokojowy.
Skutki Bitwy
Na mocy kapitulacji Rakoczy zobowiązał się do zerwania sojuszu ze Szwecją, wycofania swoich wojsk oraz zapłacenia reparacji wojennej w wysokości 1,2 miliona złotych. Dodatkowo miał wypłacić milion złotych żołnierzom armii polskiej i dwa miliony dowódcom.
Mimo to, trzy dni po układzie, Rakoczego zaatakowała armia tatarska. Tatarzy nie uznali umowy i doszło do ciężkich walk, w wyniku których armia siedmiogrodzka poniosła ogromne straty. Większość żołnierzy została wzięta do niewoli, w tym Rakoczy, który po powrocie do swojego księstwa został obalony przez sułtana Mehmeda IV.
