Bitwa nad Metaurusem
Bitwa nad Metaurusem miała miejsce w czerwcu 207 roku p.n.e. podczas II wojny punickiej, gdzie doszło do starcia między armią Hazdrubala a rzymskimi konsulami Gajuszem Klaudiuszem Nerona i Markiem Liwiuszem Salinatorem.
Siły stron
Armia Hazdrubala liczyła około 30 000 żołnierzy, natomiast Rzymianie dysponowali siłami wynoszącymi 40 000 zbrojnych. W skład armii punickiej wchodzili:
- Celtowie (Galowie) na lewym skrzydle
- Ligurowie w centrum
- Siły libijskie i iberyjskie oraz 10 słoni bojowych na prawym skrzydle
Rzymskie siły zostały podzielone na:
- Prawe skrzydło dowodzone przez Nerona, stające naprzeciw Galów
- Centrum pod dowództwem Porciusa, naprzeciw Ligurów
- Lewe skrzydło dowodzone przez Liwiusza Salinatora, stające naprzeciw Iberów i Libijczyków
Przebieg bitwy
Bitwa rozpoczęła się atakiem lewego skrzydła rzymskiego na prawe skrzydło kartagińskie. Rzymskie centrum dołączyło do walki, jednak początkowo obie strony nie mogły zdobyć przewagi. Atak Nerona na Galów został zatrzymany przez głęboki jar, co skłoniło go do wycofania swoich sił. Neron postanowił obejść rzymskie skrzydło i niespodziewanie zaatakował tyły armii kartagińskiej, co wywołało panikę w szeregach wroga.
Decydujący atak doprowadził do zniszczenia prawego skrzydła punickiego, co spowodowało rozpad całej armii Hazdrubala. W wyniku bitwy poległ Hazdrubal oraz 10 000 jego żołnierzy, a kolejne 10 000 zostało wziętych do niewoli. Rzymianie stracili 2000 żołnierzy.
Podsumowanie
Bitwa nad Metaurusem była istotnym punktem w II wojnie punickiej, wpływając na dalszy bieg konfliktu między Rzymem a Kartaginą.
Bibliografia
- Bernard Nowaczyk: Kartagina 149–146 p.n.e., wyd. Bellona, Warszawa 2008.
