„`html
Bitwa na Morzu Filipińskim
Bitwa na Morzu Filipińskim miała miejsce w dniach 19-20 czerwca 1944 roku. Była to powietrzno-morska konfrontacja między flotami amerykańską a japońską, stoczona w północnej części Morza Filipińskiego.
Podłoże
W miarę postępów amerykańskich sił w rejonie południowo-zachodniego Pacyfiku, japońskie dowództwo postanowiło zorganizować decydującą bitwę morską przeciwko flocie amerykańskiej. Dowództwo japońskie, podległe admirałowi Soemu Toyodzie, planowało operację A-Go, aby zniszczyć amerykańskie siły.
Siły
Amerykańska Piąta Flota, dowodzona przez admirała Raymonda Spruance’a, liczyła 15 lotniskowców i 540 innych okrętów. Japońska flota, pod dowództwem wiceadmirała Jisaburō Ozawy, była znacznie słabsza, składając się z 6 lotniskowców oraz mniejszych jednostek.
Bitwa powietrzna 19 czerwca
19 czerwca doszło do intensywnych walk powietrznych, w których amerykańskie myśliwce, dzięki lepszemu wyszkoleniu i nowoczesnemu wyposażeniu, zestrzeliły większość japońskich samolotów. Japończycy stracili 315 maszyn, podczas gdy Amerykanie zaledwie 23. Bitwa ta została określona przez Amerykanów jako „wielkie strzelanie do indyków nad Marianami”.
Straty i konsekwencje
Amerykanie stracili 123 samoloty, a Japończycy 315, w tym 3 lotniskowce i 2 zbiornikowce. Bitwa miała istotny wpływ na dalsze losy konfliktu na Pacyfiku, osłabiając japońską flotę.
Podsumowanie
Bitwa na Morzu Filipińskim stanowiła kluczowy moment w II wojnie światowej, ukazując dominację amerykańskiej floty i lotnictwa, a także przyczyniając się do osłabienia japońskich sił morskich.
„`
