Bitwa pod Kurskiem
Bitwa pod Kurskiem, stoczona między 5 lipca a 23 sierpnia 1943 roku, była jednym z kluczowych starć na froncie wschodnim II wojny światowej. Została zainicjowana przez niemiecką ofensywę, znaną jako „Cytadela”, mającą na celu osłabienie Armii Czerwonej poprzez okrążenie jej jednostek w „łuku kurskim”.
Podłoże i przygotowania
W 1943 roku Armia Czerwona, po zwycięstwie w Stalingradzie, zyskała przewagę. Niemieckie dowództwo planowało atak, aby zakończyć radziecką kontrofensywę i odmienić sytuację na froncie. Sowieci zostali poinformowani o planach niemieckich dzięki wywiadowi, co pozwoliło im na przygotowanie solidnej obrony.
Siły i dowódcy
Na początku bitwy Armia Czerwona dysponowała około 1,9 miliona żołnierzy, podczas gdy siły niemieckie były dowodzone przez Ericha von Mansteina oraz Günthera von Klugę.
Przebieg bitwy
Niemieckie ataki rozpoczęły się 5 lipca, jednak nie udało się im przełamać radzieckich linii obronnych. W kluczowym momencie, 11 lipca, miała miejsce bitwa pod Prochorowką, która stała się jedną z największych bitew pancernych w historii. Radzieckie siły były w stanie powstrzymać ofensywę, a kontrofensywy, takie jak operacja orłowska i biełgorodzko-charkowska, doprowadziły do strategicznego zwycięstwa Sowietów.
Straty
Straty Armii Czerwonej wyniosły około 254 tysięcy żołnierzy oraz 608 tysięcy rannych, podczas gdy Niemcy stracili około 200 tysięcy żołnierzy. Straty sprzętowe były również znaczące: Armia Czerwona straciła 6064 czołgi, a Niemcy około 2586.
Następstwa
Bitwa pod Kurskiem zakończyła się decydującym zwycięstwem Armii Czerwonej, co przyniosło im strategiczną inicjatywę na froncie wschodnim. Po tej bitwie morale radzieckich żołnierzy znacząco wzrosło, a Armia Czerwona zaczęła lepiej planować i prowadzić operacje ofensywne. W kolejnych miesiącach Sowieci kontynuowali walki, wyzwalając kolejne terytoria.
