Biskup Koadiutor w Kościele Katolickim
Biskup koadiutor to biskup mianowany przez papieża, który ma prawo do następstwa po biskupie diecezjalnym w przypadku jego śmierci, awansowania lub przejścia na emeryturę, zgodnie z kanonem 403 § 3 kodeksu prawa kanonicznego z 1983 roku.
W przeszłości biskup koadiutor mógł być również biskupem bez prawa następstwa, ale z określonymi uprawnieniami. Taki biskup był nazywany koadiutorem sedi datus, podczas gdy biskup z prawem następstwa określany był jako koadiutor personae datus. Przykładem jest ks. Edmund Nowicki, który był biskupem koadiutorem sedi datus diecezji gdańskiej i zastąpił bp. Karola Marię Spletta po jego śmierci w 1964 roku.
Obecnie biskupowie koadiutorzy sedi datus są określani jako biskupi pomocniczy, a tytuł koadiutora zarezerwowany jest dla biskupów z prawem następstwa.
Rola Koadiutora
Koadiutor, z łaciny coadjuteur (co- od cum 'z, razem z’ + adiutor 'pomocnik’), to duchowny wyznaczony do wspierania biskupa diecezjalnego lub administratora stolicy biskupiej. Zwykle jest to biskup tytularny, który pomaga w obowiązkach biskupa diecezjalnego. Koadiutorzy mogli również pełnić funkcje opatów, prałatów, kanoników lub proboszczów, szczególnie w zamożniejszych beneficjach.
