Bilobalid

Bilobalid

Bilobalid to organiczny terpen trilaktonowy, który występuje głównie w liściach miłorzębu dwuklapowego (Ginkgo biloba). Jest kluczowym składnikiem frakcji terpenoidowej, a jego biosynteza z geranylo- i farnezylo pirofosforanu nie została do końca poznana. Bilobalid zyskał uwagę w latach 80. XX wieku ze względu na swoje działanie jako antagonista czynnika aktywującego płytki krwi (PAF).

Potencjalne zastosowania bilobalidu

• Neuroprotekcja: Badania sugerują, że bilobalid może zapobiegać niedokrwieniu mózgu, zmniejszając objawy u szczurów.
• Wpływ antyapoptotyczny: Bilobalid wykazuje działanie ochronne na komórki nerwowe, co może być istotne w terapii chorób neurodegeneracyjnych.
• Choroba Alzheimera: W badaniach na myszach bilobalid poprawił pamięć, mimo że nie wpłynął na ilość beta-amyloidu.
• Oddychanie komórkowe: Bilobalid poprawia wydolność oddechową mitochondriów, co może mieć znaczenie w niedokrwieniu.
• Przeciwutleniacz: Działa jako zmiatacz wolnych rodników, co może chronić komórki przed uszkodzeniami oksydacyjnymi.
• Inhibicja produkcji tlenku azotu: Redukuje aktywację syntazy tlenku azotu (NOS) w makrofagach, co ma potencjalne zastosowanie w terapii chorób układu krwionośnego.
• Wpływ na MAO: Bilobalid działa jako inhibitor monoaminooksydazy, co może mieć znaczenie w leczeniu zaburzeń neurologicznych.
• Interakcje z cytochromem P450: Obniża aktywność wybranego enzymu cytochromu P450, co wpływa na metabolizm leków.
• Rozluźnienie mięśniówki naczyń: Bilobalid wpływa na rozkurcz naczyń krwionośnych, co może wspierać krążenie.

Podsumowanie

Bilobalid wykazuje szeroki potencjał terapeutyczny, zwłaszcza w kontekście chorób neurodegeneracyjnych i układu krążenia. Jego właściwości przeciwutleniające mogą przyczyniać się do profilaktyki, a brak efektów ubocznych czyni go obiecującym kandydatem w fitoterapii.

Bibliografia

• S. Brailowsky et al. Restorative Neurology and Neuroscience 8 (1995) 163–167
• D.J. Carrier et al. Phytochemystry Vol. 48 No. 1 (1998) 89–92
• T.A. van Beek J. Chromatogr. A 967 (2002) 21–55
• F.V. Defeudis Pharmacol Res Vol. 46 No. 6 2002 565–568
• B. Ahlemeyer et al. Europ J Pharmacol 367 (1999) 423–430