Big-band
Big-band, czyli „duży zespół”, to formacja muzyczna wykonująca głównie jazz i muzykę rozrywkową. Największą popularność zdobyła w latach 30. i 40. XX wieku, w epoce swingu. Muzyka big-bandów jest zazwyczaj mocno aranżowana, co ogranicza przestrzeń dla solistów w porównaniu do mniejszych grup jazzowych, gdzie improwizacja odgrywa kluczową rolę.
Struktura
Big-band nie ma ściśle określonego składu, jednak zazwyczaj liczy od kilkunastu do kilkudziesięciu muzyków podzielonych na sekcje:
- Sekcja dęta: podzielona na trąbki, puzony i saksofony.
- Sekcja rytmiczna: fortepian, perkusja, kontrabas i gitara.
Sekcje instrumentalne
Sekcja saksofonów
Sekcja saksofonów składa się z pięciu muzyków: dwóch altowych, dwóch tenorowych i jednego barytonowego. Prowadzącym jest zazwyczaj pierwszy saksofonista altowy.
Sekcja dęta blaszana
Sekcja blaszana obejmuje trąbki i puzony, czasami z dodatkiem waltorni. Instrumenty te mogą być wyposażone w różnego rodzaju tłumiki.
Sekcja trąbek
Trąbki zazwyczaj liczą czterech do pięciu muzyków, z których każdy gra inną partię. Prowadzi je pierwszy trębacz, który gra najtrudniejsze partie.
Sekcja puzonów
Sekcja puzonów składa się z trzech puzonów tenorowych oraz jednego basowego, a czasem dodawana jest tuba.
Sekcja rytmiczna
Sekcja rytmiczna z reguły obejmuje fortepian, perkusję, kontrabas i gitarę. Fortepian pełni funkcję rytmiczno-harmoniczną, a zestaw perkusyjny składa się z bębna basowego, werbla, tom-tomów i talerzy.
Historia
Big-bandy były popularne od końca lat 20. do początku lat 50. XX wieku, w związku z przeniesieniem muzyki do dużych sal tanecznych. Zwiększenie liczby muzyków w sekcjach było odpowiedzią na potrzebę wzmocnienia dźwięku w zatłoczonych miejscach. Z czasem big-bandy zaczęły eksplorować różne style jazzowe, od swingowego po fusion. Dziś grają wszystkie odmiany jazzu.
