Biegus mały
Biegus mały (Calidris temminckii) to mały ptak wędrowny z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Nie ma podgatunków, a jego status zagrożenia według IUCN to „najmniejsza troska” (LC).
Występowanie
Biegus mały występuje w pasie od Półwyspu Skandynawskiego do Półwyspu Czukockiego. Zimuje w rejonach Morza Śródziemnego, w Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. W Polsce jest nielicznie, ale regularnie obserwowany podczas przelotów, głównie w maju oraz od lipca do października.
Morfologia
- Wygląd: Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch ciała jest brązowoszary z ciemnym deseniem, spód biały z rdzawym nalotem. W upierzeniu spoczynkowym wierzch jest popielaty, a spód biały.
- Wymiary średnie: długość ciała 14–17 cm, rozpiętość skrzydeł 28–35 cm, masa ciała 15–35 g.
Ekologia i zachowanie
- Biotop: Wilgotne, nisko położone obszary tundry i lasotundry, w pobliżu wody.
- Gniazdo: Budowane na ziemi w suchych, kamienistych miejscach.
- Jaja: Samica składa od 4 jaj, wyprowadzając jeden lub dwa lęgi w sezonie (maj-lipiec).
- Wysiadywanie: Jaja wysiadywane są przez 21 dni przez jednego z rodziców. Samice często zmieniają partnerów po zniesieniu jaj.
- Pożywienie: Głównie drobne skorupiaki, mięczaki, owady i ich larwy, sporadycznie rośliny.
Status i ochrona
Biegus mały jest uznawany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) za gatunek najmniejszej troski (LC) od 1988 roku. Szacowana liczebność populacji globalnej wynosi od 165 000 do 1 255 000 osobników. W Polsce biegus mały podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
