Benedykt VII

Benedykt VII

Benedykt VII (łac. Benedictus VII) był papieżem od października 974 do 10 lipca 983 roku. Urodził się w Rzymie, jako syn hrabiego Tusculum, Dawida, i krewny Alberyka II. Przed swoim wyborem na papieża pełnił funkcję biskupa Sutri.

Wybór na papieża

Benedykt VII został wybrany na papieża dzięki wsparciu Ottona II, po tym jak jego poprzednik, antypapież Bonifacy VII, zamordował Benedykta VI i zrabował skarbiec bazyliki Piotrowej. Hrabia Sicco zatwierdził Benedykta jako nowego papieża w imieniu cesarza, co zostało zaakceptowane przez arystokrację.

Działania podczas pontyfikatu

Po wyborze Benedykt VII zwołał synod, na którym potępiono Bonifacego VII i wygnano go z Rzymu. W 980 roku Bonifacy doprowadził do zamachu stanu, zmuszając papieża do ucieczki. W marcu 981 roku Otton II pomógł Benedyktowi powrócić na Tron Piotrowy.

• Przyznał biskupowi Moguncji prawo do koronacji króla Niemiec.
• Utworzył diecezję praską i mianował na nią biskupa Thietmara.
• Wspierał monastycyzm, przywracając klasztory oraz wspierając opactwo w Cluny.
• Na synodach w marcu i wrześniu 981 roku zakazał symonii oraz podzielił diecezję w Merseburgu na mniejsze jednostki.

Benedykt VII zmarł 10 lipca 983 roku i został pochowany w bazylice św. Krzyża Jerozolimskiego.