, grafika Williama Blake’a.]]
Collina de Plancy, 1863.]]
Behemot (hebr. בהמות Bəhēmôth, Behemot, B’hemot „bestie; zwierzęta”; arab, بهيموث albo بهموت Bahīmūth) – nieprzetłumaczone imię zwierzęcia wspomnianego w Księdze Hioba, 40,15. Wraz z Lewiatanem jest on przedstawiony jako stworzenie dowodzące wielkości i mocy stwórczej Jahwe w opozycji do Hioba. Przedstawiony jako postać podobna do hipopotama lub słonia.
Najprawdopodobniej, בהמות bəhēmôth to liczba mnoga słowa בהמה bəhēmāh, znaczącego „zwierzę”, „bestię” w jęz. hebrajskim, co sugeruje, że stworzenie to jest wielkości kilku zwierząt.
Niektóre teorie
Wśród biblistów istnieją podzielone opinie co do tego, czy Behemota należy interpretować jako rzeczywiście istniejące zwierzę czy istotę mityczną. Etymologiczne skojarzenie Behemota z hipopotamem okazało się nieprawidłowe, gdyż takiego słowa w języku egipskim nie było. Mimo to pewne elementy opisu Behemota, jak potężne ciało i przebywanie w pobliżu wody, powodują, że ta interpretacja jest podtrzymywana przez niektórych biblistów. Wykopaliska potwierdzają występowanie hipopotamów nilowych w dolinie Jordanu do IV w. p.n.e..
Niektórzy kreacjoniści młodej Ziemi, jak na przykład Alfred Palla, identyfikują Behemota z brachiozaurem bądź diplodokiem. Według nich biblijny opis zwierzęcia, np.: „jego ogon masywny i długi jak pień cedru, kości niczym metalowe rury, niemożliwość złapania go na hak” (Hi 40:16-24) pasuje do dużych lądowych dinozaurów, ale nie do hipopotama czy słonia. Niemniej, Philip J. Senter obalił tezę że Behemot był dinozaurem.
Nawiązania w literaturze
Imię Behemot Michaił Bułhakow nadał członkowi świty Wolanda z powieści „Mistrz i Małgorzata”, występującemu pod postacią kota, mogącego zamieniać się w człowieka.
