Batuta – narzędzie dyrygenta
Batuta, pochodząca z włoskiego słowa oznaczającego „uderzenie” lub „takt”, to cienka, wydłużona pałeczka, która służy dyrygentowi do precyzyjnego wyrażania tempa, metrum i dynamiki utworu. Jej długość wynosi od 25 do 50 cm.
Materiały i konstrukcja
Batuty mogą być wykonane z różnych materiałów, w tym:
- drewno
- bambus
- włókno szklane
- inne lekkie materiały
Końcówki batut często mają korkowy lub drewniany uchwyt, który może mieć formę kulki lub elipsoidy. Zazwyczaj kolor batuty jest kontrastowy do ubioru dyrygenta, co zwiększa jej widoczność dla orkiestry.
Historia batuty
Współczesny kształt batuty został wprowadzony przez Louisa Spohra około 1810 roku, a jej popularność zwiększył Felix Mendelssohn-Bartholdy. Przed tym okresem dyrygenci używali różnych narzędzi, takich jak laski uderzane o podłogę lub zwitki nut, aby utrzymać tempo zespołu.
Bibliografia
- Gwizdalanka Danuta, Historia Muzyki, t. 2
- Chomiński Józef, Historia Muzyki, t. 1, 2
- Jaworski Lucjan, Podstawy techniki dyrygowania