Baszta Morze Czerwone w Stargardzie
Baszta Morze Czerwone to gotycka budowla obronna, która jest integralną częścią miejskich umocnień Stargardu. Zlokalizowana przy skrzyżowaniu ulic Warownej i W. Łokietka na Starym Mieście, została wzniesiona w drugiej połowie XIV wieku. Jej wysokość wynosi 34 metry. W 2010 roku, na mocy rozporządzenia Prezydenta RP, baszta została uznana za pomnik historii, obok kolegiaty Mariackiej oraz pozostałych murów obronnych.
Historia
Budowla ta stanowi przykład średniowiecznej architektury obronnej na Pomorzu. Wejście do baszty znajduje się na pierwszym piętrze, dostępne dla turystów w sezonie letnim.
Pochodzenie nazwy
Nazwa „Morze Czerwone” wywodzi się z legend związanych z wydarzeniami z czasów wojny trzydziestoletniej (1618–1648), kiedy to w okolicy miały miejsce krwawe bitwy. Inne podania mówią o skazańcach zrzucanych z wieży, pozostawiających czerwone ślady. Istnieje też hipoteza, że nazwa pochodzi od rdzawych mokradeł obecnych w regionie przed wybudowaniem baszty.
Architektura
Baszta ma prostokątną, kamienną podstawę o wymiarach 8 x 9 m, a jej środkowy trzon jest cylindryczny, wykonany z cegły w tzw. wiązaniu polskim, zdobiony rombowymi dekoracjami. Budowla posiada trzy tarasy widokowe, z których dwa górne zakończone są krenelażem. Wewnątrz znajduje się osiem poziomów połączonych schodami, a na każdym poziomie umieszczono szczeliny do obserwacji i ostrzału. Zewnętrzna elewacja charakteryzuje się szachownicowym układem okienek, a szczyt wieży wieńczy ceglany, ośmioboczny ostrosłup.
W podstawie baszty znajdował się loch więzienny, którego wejście prowadziło z drugiej kondygnacji. Kształt lochu jest widoczny w przejściu, które zostało przebite w 1860 roku. Na wysokości murów, od strony zachodniej, istniała platforma do ustawiania armat.
