Barnim I Dobry
Barnim I Dobry (ok. 1210 – 13 lub 14 listopada 1278) był księciem szczecińskim i pomorskim z dynastii Gryfitów. Był synem Bogusława II oraz Mirosławy, córki Mściwoja I.
Lata panowania
Barnim I rozpoczął samodzielne rządy w 1227 roku, gdy osiągnął pełnoletność. Panował nad księstwem szczecińskim, a jego kuzyn Warcisław III zarządzał księstwem dymińskim. W 1235 roku przeniósł swój dwór z Uznamia do Szczecina. Był jednym z najbardziej pracowitych władców Pomorza, dążąc do umocnienia państwa poprzez modernizację gospodarki i zniesienie prawa brzegowego, co ułatwiło handel morski.
W jego czasie lokowano około 30 miast, w tym Szczecin, Stargard, Gryfino, Police i Goleniów. Po śmierci Warcisława III w 1264 roku skupił się na jednoczeniu ziem pomorskich oraz potwierdzaniu lokacji miast. Barnim I był również fundatorem wielu klasztorów, nadając cysterkom znaczną powierzchnię ziemi.
W 1269 roku, pod wpływem presji zewnętrznej, przyjął zwierzchność lenną Brandenburgii, co miało negatywne konsekwencje dla jedności Pomorza. Zmarł w Dąbiu, a jego ciało spoczęło w kościele NMP w Szczecinie.
Barnim I a templariusze
Barnim I był związany z zakonem templariuszy, co potwierdzają jego wizyty w ich komandoriach oraz symbolika na pieczęci księcia. Jego druga żona to Małgorzata meklemburska, a trzecią była Matylda askańska, z którą miał sześcioro dzieci, w tym Barnima II i Ottona I.
Etymologia imienia
Imię Barnim wywodzi się z pomorskich dialektów słowiańskich i może być skróconą formą imienia związanego z plemionami Sprewian. W dynastii Gryfitów było to imię dotąd niespotykane.
Podsumowanie
Barnim I Dobry odegrał kluczową rolę w rozwoju Pomorza, wprowadzając reformy gospodarcze i lokując wiele miast. Jego rządy były również złożone przez zewnętrzne naciski, które miały wpływ na przyszłość jedności Pomorza. Jego więzi z zakonem templariuszy oraz liczne potomstwo przyczyniły się do jego historycznej spuścizny.
