Banówka – najwyższy szczyt Tatr Zachodnich
Banówka (słow. Baníkov, 2178 m n.p.m.) to najwyższy szczyt Tatr Zachodnich i czwarty co do wysokości w całych Tatrach. Znajduje się w grani głównej, pomiędzy szczytami Pachoła (2166 m) a Hrubą Kopą (2168 m), oddzielonymi Banikowską Przełęczą (2043 m) i Przełęczą nad Zawratami (2069 m).
Geografia i struktura
Północne stoki Banówki opadają stromo do Doliny Spalonej, tworząc 350-metrową ścianę, w dolnej części której znajdują się stożki piargowe. Zachodnia grań łączy się z Jałowieckim Przysłopem i Rosochą, oddzielając Dolinę Parzychwost od Doliny Żarskiej. Pod jej południowymi zboczami leży Banikowskie Kocioł, polodowcowy teren.
Banówka zbudowana jest z granodiorytów rohackich, co nadaje jej wygląd przypominający Tatry Wysokie. Wschodni grzbiet szczytu charakteryzuje się skalną czubą oraz Igłą w Banówce (Baníkovská ihlá).
Szlaki turystyczne
Szlak turystyczny prowadzący na Banówkę jest miejscami mocno eksponowany i wymaga dużej ostrożności, szczególnie w deszczu. Od strony Przełęczy nad Zawratami uznawany jest za jeden z najtrudniejszych odcinków w Tatrach. Szczyt tworzy długą, niemal poziomą grań z rozległą panoramą, z której można podziwiać piękne widoki Tatr i okolic.
Flora
Na Banówce można spotkać rzadkie rośliny alpejskie, takie jak goryczka przezroczysta, skalnica mchowata, jaskier alpejski i lodnikowy, które rosną na stromych północnych ścianach szczytu.
Historia nazwy
Nazwa Banówka wywodzi się od liptowskiej gwarowej nazwy Banovka, związanej ze słowem „bania”, co w przeszłości oznaczało kopalnię. W XVIII wieku w okolicy Banówki poszukiwano rud żelaza, jednak bez większych sukcesów.
