Bank spółdzielczy
Bank spółdzielczy to forma prawna działalności banku, która funkcjonuje na zasadach spółdzielni. Działa na rzecz swoich członków, łącząc cele zarobkowe z orientacją społeczną.
Struktura organizacyjna
Bank spółdzielczy posiada trójkompozycyjny ustrój organów, w skład którego wchodzą:
- Walne zgromadzenie: najwyższy organ nominacyjny i uchwałodawczy.
- Rada nadzorcza: kontroluje działalność banku i wykonuje czynności nadzorcze.
- Zarząd: reprezentuje bank oraz zarządza jego działalnością.
Historia
Historia bankowości spółdzielczej w Polsce sięga późnego średniowiecza, z pierwszą instytucją – Fundacją Ostrołęcką Taniego Kredytu założoną w 1577 roku. W XVIII wieku pojawiły się instytucje samopomocowe, które gromadziły środki finansowe dla wsparcia lokalnych społeczności.
Podstawy współczesnych banków spółdzielczych w Europie oparte są na koncepcjach Fryderyka Wilhelma Raiffeisena i Franza Hermana Schultze. Ich celem było wsparcie rolników i lokalnych rzemieślników w dostępie do finansów.
Po II wojnie światowej spółdzielnie oszczędnościowo-pożyczkowe zostały reaktywowane. Wprowadzono szereg reform, które ukształtowały obecny system bankowości spółdzielczej, w tym nadanie im statusu banków w 1975 roku.
Banki spółdzielcze współcześnie
Obecnie banki spółdzielcze są instytucjami finansowymi działającymi lokalnie. Ich działalność jest regulowana przez przepisy prawa spółdzielczego oraz ustawy o bankowości. Oferują usługi depozytowo-kredytowe głównie dla osób o ograniczonych dochodach, szczególnie na obszarach wiejskich.
Banki spółdzielcze działają na zasadzie demokratycznego zarządzania i są zobowiązane do zawarcia umowy zrzeszenia z bankiem zrzeszającym. W Polsce funkcjonują dwa główne zrzeszenia: Bank Polskiej Spółdzielczości i Spółdzielcza Grupa Bankowa. Interesy banków spółdzielczych reprezentuje Krajowy Związek Banków Spółdzielczych.
Bibliografia
- Zaleska M., Bankowość, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2013
- Dobosiewicz Z., Bankowość, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2011
