Bank Japonii
Bank Japonii (Nippon Ginkō) jest centralnym bankiem Japonii, założonym 10 października 1882 roku w Tokio. Jego głównym celem jest stabilizacja waluty (jena) oraz prowadzenie polityki pieniężnej.
Historia
Bank Japonii powstał w epoce Meiji, kiedy to wprowadzono nową walutę – jena, zastępując wcześniejsze lokalne pieniądze. System bankowy wzorowany był na amerykańskim Narodowym Systemie Banków. W 1881 roku minister finansów Masayoshi Matsukata zainicjował reorganizację systemu bankowego, co doprowadziło do powstania banku centralnego.
Bank miał monopol na emisję pieniądza, a jego pierwsze banknoty wyemitowano w 1885 roku. W 1897 roku Japonia przyjęła standard złota, a dotychczasowe pieniądze zostały wycofane. Po II wojnie światowej bank przeszedł restrukturyzację, zyskując większą niezależność.
Zadania
- Emisja banknotów i monet
- Prowadzenie polityki pieniężnej
- Nadzór nad systemem bankowym
- Pośrednictwo w transakcjach finansowych
- Działalność międzynarodowa
- Rola pożyczkodawcy ostatniej instancji
- Kompilacja danych i analizy ekonomiczne
Siedziba
Główna siedziba Banku Japonii znajduje się w dzielnicy Chūō w Tokio. Budynek, zaprojektowany w stylu neobarokowym przez Kingo Tatsuno, został otwarty w 1896 roku. Bank posiada oddziały w większych miastach Japonii oraz przedstawicielstwa w międzynarodowych centrach finansowych, takich jak Londyn, Nowy Jork i Paryż.
Władze
Władze Banku Japonii składają się z prezesa, dwóch wiceprezesów, audytorów oraz dyrektorów. Prezes oraz wiceprezesi są powoływani na pięcioletnią kadencję przez rząd, z akceptacją parlamentu. Rada Polityczna, która doradza w kwestiach polityki pieniężnej, składa się z prezesa, wiceprezesów oraz sześciu członków.
Prezesi Banku Japonii
Od momentu założenia banku na jego czele stali:
- Shigetoshi Yoshihara (1882–1887)
- Tetsunosuke Tomita (1888–1889)
- Koichirō Kawada (1889–1896)
- Yanosuke Iwasaki (1896–1898)
- Haruhiko Kuroda (2013–2023)
- Kazuo Ueda (od 2023)
