Bagaudowie
Bagaudowie (łac. Bagaudae, liczba pojedyncza Bagauda) to uczestnicy zbrojnych buntów wiejskich w Galii i Hiszpanii, które miały miejsce od końca III do początku V wieku. Bunt ten był reakcją na rzymskie uciski podatkowe oraz działania latyfundystów. Nazwa „bagauda” prawdopodobnie pochodzi od celtyckiego słowa bagha, oznaczającego „walkę”, co sugeruje znaczenie „wojownik”.
W historii bagaudów występują różne interpretacje ich nazwy. Księga Suda sugeruje, że wyraz βακαύδας pochodzi od czasownika βαγεύειν (wędrować), co odpowiada łacińskim vagari (włóczyć się) oraz vagantes (włóczędzy). Uczestnicy buntu byli określani jako agrestium ac latronum, quos Bagaudas incolae vocant, co tłumaczy się jako „wieśniacy oraz zbóje, których miejscowi nazywają bagaudami”.
Pierwsze wystąpienie bagaudów miało miejsce około 285–286 roku pod wodzą Aelianusa i Amandusa. To powstanie zostało stłumione przez cesarza Maksymiana. W kolejnych latach miały miejsce kolejne rozruchy, a ostatnie powstanie bagaudów wybuchło w Hiszpanii i trwało do 454 roku.
