Badacze Pisma Świętego
Badacze Pisma Świętego to ruch religijny, który powstał w 1870 roku w Allegheny, Pennsylvania, z inicjatywy Charlesa T. Russella. Grupa ta zyskała popularność dzięki czasopismu „Strażnica”, które zaczęło się ukazywać od 1879 roku. W 1881 roku powołano „Towarzystwo Traktatowe – Strażnica Syjońska”, znane obecnie jako Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania.
Historia i rozwój
W 1909 roku Biuro Główne przeniesiono do Brooklynu. W 1910 roku ruch przyjął nazwę „Badacze Pisma Świętego”, a w 1931 roku grupa związana z Towarzystwem przyjęła nazwę Świadkowie Jehowy. Po śmierci Russella w 1916 roku nastąpił rozłam, prowadząc do powstania konkurencyjnych organizacji, takich jak Pastoralny Instytut Biblijny.
Główne założenia
- Biblię traktują jako jedyne źródło prawdy religijnej, odrzucając tradycje chrześcijańskie.
- Uznają Jezusa za pierwsze stworzenie, a nie część Trójcy.
- Odrzucają wiarę w nieśmiertelną duszę oraz piekło.
- Wierzą w Królestwo Boże i nadchodzący Armagedon.
Publikacje i działalność
W latach 1870-1918 Badacze Pisma Świętego wydali ponad 300 milionów traktatów i książek, w tym sześciotomową serię Wykładów Pisma Świętego. Prowadzili także działalność ewangelizacyjną, organizując zgromadzenia i wysyłając pielgrzymów do różnych krajów.
Rok 1914 i I wojna światowa
Badacze Pisma Świętego uznawali rok 1914 za przełomowy, oczekując końca „czasów pogan”. W obliczu I wojny światowej zachowali neutralność, odmawiając służby wojskowej i w wielu przypadkach stając przed sądami wojskowymi.
Po śmierci Russella
Po 1916 roku, w wyniku kryzysu i rozłamu, wiele grup oddzieliło się od głównej organizacji. Największa z nich kontynuowała działalność pod nazwą Świadkowie Jehowy, skupiając się na ewangelizacji oraz wydawaniu publikacji religijnych.
Wnioski
Badacze Pisma Świętego, a później Świadkowie Jehowy, wywarli znaczący wpływ na kulturę religijną, kładąc nacisk na osobiste badanie Biblii i aktywne głoszenie swoich przekonań.
