Babilonia: Królestwo Mezopotamii
Babilonia, starożytne państwo semickie, leżała na terenie dzisiejszego Iraku. Osiągnięcia cywilizacyjne tej kultury wywodzą się z wcześniejszych cywilizacji Sumeru i Akadu, obejmujących takie dziedziny jak religia, astronomia, matematyka oraz architektura. Z biegiem lat różne ludy, w tym Amoryci, Kasyci i Chaldejczycy, przyczyniły się do rozwoju Babilonii, która wywarła znaczący wpływ na Bliski Wschód oraz cywilizację zachodnią.
Historia
W okresie po upadku III dynastii z Ur, tereny południowej Mezopotamii zostały podzielone między amoryckich władców. Babilonia jako królestwo powstała około 1894 r. p.n.e. pod rządami Sumu-abuma, a później Sumu-la-El. Największy zasięg terytorialny osiągnęła w czasach Hammurabiego, który zjednoczył Mezopotamię.
Okres średniobabiloński
Po panowaniu Hammurabiego, w 1595 r. p.n.e. Hetyci pod wodzą Mursilisa I zaatakowali Babilonię, co doprowadziło do przejęcia władzy przez Kasytów. Okres średniobabiloński trwał prawie 400 lat, jednak Kasyci zostali osłabieni przez Asyryjczyków i Elamitów.
Okres przejściowy i nowobabiloński
Po krótkim okresie potęgi za panowania Nabuchodonozora I, Babilonia znalazła się pod kontrolą Asyrii. W 626 r. p.n.e. zrzuciła jarzmo asyryjskie, a rządy przejął Nabopolassar, a następnie jego syn Nabuchodonozor II. Pod jego rządami Babilonia osiągnęła szczyt rozwoju, zdobywając Syrię i Fenicję oraz niszcząc Jerozolimę w 587 r. p.n.e. W tym czasie odbudowano również stolicę, wznosząc monumentalne budowle, takie jak brama Isztar.
Religia Babilonii
Religia babilońska była politeistyczna, z wieloma wpływami sumeryjskimi. Bogami byli między innymi Marduk i Isztar. Babilończycy wierzyli w siły przyrody i często składali ofiary. Ich wyobrażenia dotyczące Ziemi umiejscawiały ją w centrum wszechświata, a znane były z wprowadzenia podziału roku na tygodnie.
Pismo i literatura
Pismo klinowe było podstawowym systemem zapisu w Babilonii. Odkrycia dokonane przez badaczy, takie jak Hincks i Rawlinson, przyczyniły się do zrozumienia tego pisma. W literaturze babilońskiej najważniejszym dziełem jest epos o Gilgameszu, a także teksty religijne i codzienne zapiski.
Nauka
Babilonia była miejscem rozwoju matematyki i medycyny, z odkryciem twierdzenia o trójkącie prostokątnym, znanego jako twierdzenie Pitagorasa. Babilończycy także przybliżyli wartość π, choć nieco mniej dokładnie niż Egipcjanie.
