Awitus

Eparchiusz Awitus

Eparchiusz Awitus, Flavius Eparchius Avitus (ok. 395 – wiosna 457) był dowódcą wojsk rzymskich oraz cesarzem zachodniorzymskim od 9 lipca 455 do 17 października 456. Pochodził z galorzymskiej arystokracji z Augustonemetum (obecnie Clermont-Ferrand).

Kariera wojskowa i polityczna

Awitus rozpoczął swoją karierę w młodym wieku, starając się o ulgi podatkowe dla swojego regionu. Służył pod Aecjuszem, uczestnicząc w walkach z Jutungami, Burgundami i Hunami. W 439 roku krótkoterminowo objął stanowisko prefekta pretorium w Galii, jednak wkrótce wycofał się z życia politycznego.

W 451 roku, podczas najazdu Hunów, ponownie zaangażował się w sprawy państwowe, zdobywając wsparcie Wizygotów, co przyczyniło się do zwycięstwa w bitwie na polach Katalaunijskich.

Urzędowanie jako cesarz

W 455 roku Awitus został mianowany dowódcą wojsk w Galii przez cesarza Petroniusza Maksymusa. Po jego śmierci i złupieniu Rzymu przez Wandalów, Awitus został ogłoszony cesarzem w Tuluzie. Został zatwierdzony przez senat rzymski i przybył do Rzymu, gdzie objął konsulat 1 stycznia 456.

Problemy i upadek

Podczas jego panowania w Rzymie zapanował głód spowodowany brakiem zboża z Afryki, co wywołało niepokoje. Dodatkowo przetopienie spiżowych posągów na opłacenie wizygockiej armii pogłębiło kryzys. Awitus, w obawie o swoje życie, opuścił Rzym latem 456, a po przegranej bitwie z Rycymerem i Majorianem 17 października został zmuszony do abdykacji.

Po abdykacji Awitus został biskupem Placencji, gdzie zmarł w 457 roku. Jego śmierć przyczyniła się do dalszej destabilizacji rzymskich posiadłości w Galii, co wykorzystali barbarzyńscy najeźdźcy.

Następstwo

Następcą Awitusa na tronie cesarskim został Majorian, który objął władzę 28 grudnia 457 roku.