Autentyzm w polskiej poezji
Autentyzm to kierunek w polskiej poezji, który rozwinął się w późnym dwudziestoleciu międzywojennym. Skupia się na osobistych przeżyciach i doświadczeniach życiowych autora, prezentowanych w szczery i subiektywny sposób, bez wpływu obowiązujących konwencji. Twórcy autentyzmu podkreślali „jedność prawdy artystycznej i życiowej”.
Tematyka i inspiracje
Nurt ten najczęściej dotyczył tematów wiejskich i był bliski naturalizmowi oraz realizmowi, jednocześnie będąc opozycją wobec skamandrytów i awangardowych kierunków literackich.
Twórcy i ich działalność
Ważną rolę w rozwoju autentyzmu odegrali literaci związani z miesięcznikiem „Okolica Poetów”. Inicjatorem tego kierunku był Stanisław Czernik, natomiast głównym twórcą uznawany jest Jan Bolesław Ożóg, który wyraził idee autentyzmu w zbiorze felietonów Z manowców na prostą drogę. Kluczowe dla tego nurtu były także artykuły Czernika, takie jak:
- Styl w liryce
- Co i jak
- Fantazjotwórstwo poetyckie
Choć autentyzm miał swoich zwolenników, krytyka często kwestionowała jego postulaty, oskarżając twórców o wtórność artystyczną.
Poeci związani z autentyzmem
Wśród poetów związanych z nurtem autentyzmu wymienić można Józefa Krupińskiego, a także jego zwolenników: Stanisława Piętaka i Mariana Czuchnowskiego.
Termin „autentyzm” był używany już wcześniej przez Zofię Nałkowską, odnosząc się do pewnych tendencji literackich.
Podsumowanie
Autentyzm w polskiej poezji to istotny kierunek, który wyróżniał się dążeniem do szczerości i osobistego wyrazu, przy jednoczesnym nawiązaniu do wiejskiej tematyki oraz naturalizmu i realizmu.
