Austrazja – Kraina Historyczna
Austrazja to historyczna kraina, która w VI–VII wieku stanowiła północno-wschodnią część merowińskiego Królestwa Franków. Jej obszar obejmował tereny nad rzekami Mozą, Mozelą oraz środkowym Renem, obecnie leżące we wschodniej Francji, zachodnich Niemczech, Belgii i Holandii. Głównymi ośrodkami władzy były Metz i Reims.
Początki Austrazji
Austrazja wyodrębniła się w 511 roku po śmierci króla Chlodwiga I, kiedy to jego władztwo zostało podzielone pomiędzy czterech synów. Królem Austrazji został Teuderyk I. Po jego panowaniu władzę w Austrazji objął jego brat Chlotar I, który zjednoczył ziemie Franków na krótko.
Po śmierci Chlotara w 561 roku, Austrazję przejął jego syn Sigebert I, którego potomkowie rządzili do 613 roku. W wyniku buntu możnowładców przeciwko królowej Brunhildzie, która sprawowała rządy w imieniu swoich wnuków, władzę w Austrazji przejął król Neustrii Chlotar II, ponownie jednocząc Królestwo Franków.
Rozwój i Upadek Austrazji
W 623 roku, pod wpływem możnych, Chlotar II koronował swojego syna Dagoberta na króla Austrazji, wspierając go majordomem Pepinem Starszym oraz biskupem Metzu Arnulfem. W miarę osłabiania się królewskiej władzy, urząd majordoma zyskiwał na znaczeniu, stając się realną władzę oraz dziedziczną godnością Karolingów.
Austrazja pozostała oddzielnym królestwem do 679 roku, kiedy po śmierci Dagoberta II, Teuderyk III z Neustrii i Burgundii przejął władzę także w Austrazji. Od 751 roku, wraz z resztą ziem frankijskich, Austrazja znalazła się pod rządami Karolingów i nigdy już nie stała się odrębnym władztwem.
Podsumowanie
Austrazja odgrywała kluczową rolę w historii Królestwa Franków, będąc świadkiem wielu zmian władzy i polityki w regionie. Jej historia jest ściśle związana z dynastią merowińską oraz późniejszymi Karolingami, co miało istotny wpływ na kształtowanie się Europy Zachodniej.
Przypisy
Bibliografia
- M. Sobczyński, Rozwój terytorialny, kształtowanie się granic oraz sytuacja geopolityczna Luksemburga, „Prace i Studia Geograficzne”, 61, 2016, z. 1, s. 166.
