Augurzy w Starożytnym Rzymie
Augurzy byli rzymskimi kapłanami, którzy odczytywali wolę bogów na podstawie zjawisk atmosferycznych oraz lotu ptaków. W późnej republice, z uwagi na rzadkość lotów ptaków nad Rzymem, zaczęto wykorzystywać specjalnie hodowane kury. Augurzy uczestniczyli w ważnych wydarzeniach społecznych, politycznych i militarnych, sprawując auspicja – obrzędy związane z interpretacją znaków boskich.
Rola augurów
Augurzy nosili togi bramowane purpurą oraz laski zwane lituus, którymi zakreślali święte kręgi templum, obserwując znaki boskie. Ich działalność miała miejsce w określonych dniach i godzinach na Kapitolu. Choć sami odczytywali znaki, interpretacja ich znaczenia należała do wyższych urzędników, zazwyczaj konsulów. Mimo to, augurzy mieli wpływ na decyzje dotyczące zwoływania zgromadzeń czy podejmowania wojen.
W okresie cesarstwa prestiż augurów zmalał, jednak wielu cesarzy, w tym Oktawian August, przyjmowało ten tytuł, co świadczyło o jego znaczeniu.
Kolegium augurów
Kolegium augurów początkowo składało się z trzech patrycjuszy, a jego liczba stopniowo wzrastała do dziewięciu. Od 300 roku p.n.e. wprowadzono plebejuszy do kolegium, ustalając, że będzie w nim czterech patrycjuszy i pięciu plebejuszy. W 104 roku p.n.e. wprowadzono prawo Domicjusza, które znosiło kooptację, a nowi członkowie byli wybierani przez 17 tribus. Sulla przywrócił kooptację, zwiększając liczbę augurów do piętnastu, ale to prawo zostało zniesione w 63 roku p.n.e. Ostatnimi augurami byli Wettius Agorius Prektekstatus i Ragonius Wenustus, którzy żyli w IV wieku n.e.
Podsumowanie
Augurzy odgrywali istotną rolę w życiu religijnym i politycznym starożytnego Rzymu, ich funkcje ewoluowały w czasie, a prestiż związany z tym urzędem sprawił, że wielu cesarzy przyjmowało tytuł augura.
