Atynganie – krótki przegląd
Atynganie (gr. Αθίγγανοι, „niedotykalni”) to domniemana sekta judeochrześcijańska, która istniała na obszarze Cesarstwa Bizantyjskiego, z pierwszymi wzmiankami w VI wieku. Cechowała się praktykami wróżbiarskimi, magią oraz tradycyjnym znachorstwem.
Praktyki i przekonania atynganów
Atynganie wykonywali różne praktyki, w tym:
- wędrowne wróżbiarstwo
- zaklinanie węży
- leczenie ukąszeń
- przygotowywanie trucizn
Obrzędy obejmowały święcenie szabatów oraz Tory, jednak nie praktykowano obrzezania, a zamiast tego przyjmowano chrzest. Ich poglądy były ikonoklastyczne, co skutkowało brakiem czci dla krzyża i relikwii. Atynganie byli także obecni w armii bizantyjskiej, a ich działalność spotykała się z prześladowaniami, co dokumentują edykty potępiające z 812 roku.
Związek atynganów z Romami
Niektórzy badacze sugerują, że atynganie mogli być grupą etniczną indyjskiego pochodzenia, z której wywodzą się Romowie. Argumentują, że brak jest szczegółowych informacji na temat ich doktryn, a ich praktyki magiczne były podobne do zajęć tradycyjnych Romów, takich jak wróżbiarstwo czy kuglarstwo.
Inna teoria zakłada, że atynganie byli rzeczywiście sekta heretycką, a ich nazwa została później przypisana Romom ze względu na podobieństwa w zachowaniach. Większość badaczy zgadza się, że termin „Cyganie” wywodzi się od „athinganoi”, stosowanego w dokumentach do opisania Romów i Domów.
Etymologia terminu
Termin „athinganoi” tłumaczony jest jako „niedotykalni”. Istnieje kilka interpretacji tego wyrazu, w tym, że może on odnosić się do unikania kontaktu fizycznego z innymi, co było praktykowane przez niektóre grupy etniczne w Bizancjum. Rytualne zasady czystości, charakterystyczne dla judaizmu, mogły również wpływać na takie postrzeganie atynganów.
Podsumowanie
Atynganie pozostają enigmatyczną grupą, której historia wiąże się z różnymi teoriami dotyczącymi ich pochodzenia i praktyk. Ich związek z Romami oraz wpływ na etymologię terminu „Cyganie” są przedmiotem dalszych badań.
