Artyleria oblężnicza
Artyleria oblężnicza składa się z armat, haubic i moździerzy, które są stosowane podczas oblżeń obiektów obronnych, takich jak zamki, twierdze czy forty. Charakteryzuje się dużym kalibrem (od 150 mm), co pozwala na efektywne rażenie obiektów fortyfikacyjnych pociskami o dużej masie i sile przebicia.
Początkowo, w okresie od XIV do XIX wieku, artyleria oblężnicza była wyposażona w działa i moździerze gładkolufowe, ładowane odprzodowo. Zmiany w technologii i potrzebach militarnych spowodowały wprowadzenie w drugiej połowie XIX wieku dział gwintowanych, ładowanych odtylcowo. Po raz pierwszy zastosowano je podczas wojny francusko-pruskiej (1870-1871). Wraz z rozwojem potężnych systemów fortyfikacyjnych zwiększał się kaliber i moc używanej artylerii.
Przykłady artylerii oblężniczej
- I wojna światowa:
- Austro-węgierska Škoda M.11, kaliber 305 mm
- Niemiecki M-Gerät (Gruba Berta), kaliber 420 mm
- II wojna światowa:
- Niemiecki Karl Gerät 040, kaliber 600 mm
- Czechosłowacki vz. 28, kaliber 220 mm
- Okres powojenny:
- Radziecki M-240, kaliber 240 mm
Współcześnie, rolę artylerii oblężniczej przejęły pociski rakietowe oraz bomby lotnicze, które oferują nowoczesne możliwości wsparcia w działaniach militarnych.
Bibliografia
Brak szczegółowych źródeł w dostępnej wersji.
