Ars Antiqua
Ars antiqua (łac. sztuka dawna) to okres w muzyce kościelnej, który rozwinął się w XIII wieku, szczególnie w Paryżu, w kontekście szkoły Notre-Dame. W tym czasie znaczącą rolę odegrali teoretycy muzyki, tacy jak Franco z Kolonii oraz Petrus de Cruce.
Wkład w rozwój muzyki
Jednym z kluczowych elementów wpływających na rozwój muzyki ars antiqua była technika tropowania. Istnieją teorie sugerujące, że tropowanie głosu duplum w technice discantowej przyczyniło się do powstania motetu, który stał się dominującym gatunkiem muzyki tego okresu.
Gatunki muzyczne w szkole Notre-Dame
W szkole Notre-Dame, związanej z katedrą Notre-Dame, skupiano się na różnych formach muzyki polifonicznej, takich jak:
- Conductus
- Organum
- Motet
Przedstawiciele szkoły
Do głównych postaci związanych z tym okresem należeli:
- Magister Leoninus – mistrz techniki organalnej
- Magister Perotinus – mistrz techniki discantowej
Ars antiqua stanowi fundament dla późniejszego rozwoju muzyki polifonicznej, wprowadzając innowacje, które miały wpływ na kolejne wieki.
