Aparaty małoobrazkowe
Aparat małoobrazkowy to typ aparatu fotograficznego, w którym materiałem światłoczułym jest film o szerokości 35 mm, powszechnie stosowany w przemyśle filmowym. Najpopularniejszym formatem klatki w tym rodzaju aparatu jest 24×36 mm.
Na standardowym filmie mieści się do 28 klatek (oznaczanych jako 24) lub 40 klatek (oznaczanych jako 36). Istnieją również aparaty, które używają formatu 18×24 mm, co pozwala na naświetlenie dwóch razy większej liczby klatek na tym samym filmie.
Historia aparatów małoobrazkowych
Pierwszym aparatem małoobrazkowym była Leica, skonstruowana przez Oskara Barnacka w 1913 roku, jednak na rynek trafiła dopiero w 1925 roku. W 1933 roku bracia Lumière wprowadzili pierwszy kolorowy film fotograficzny do aparatów małoobrazkowych – Lumicolor. Był to autochrom o niskiej czułości i dużym ziarnie, w odróżnieniu od czarno-białych materiałów.
W 1935 roku w USA stworzono kolorowy film Kodak Kodachrome, który charakteryzował się wiernym odwzorowaniem kolorów oraz doskonałą ostrością obrazu. Film ten stał się niezwykle popularny wśród profesjonalistów i amatorów przez cały XX wiek.
Aparaty cyfrowe a format matrycy
W aparatach cyfrowych format matrycy światłoczułej (CCD lub CMOS) może być zbliżony do rozmiaru „pełnej klatki” (24×36 mm), znanej jako matryca FF, dostępnej głównie w profesjonalnych modelach. W tańszych aparatach matryce są mniejsze, sięgając nawet rozmiarów 1/1,8″ (5,3×7,2 mm) lub 1/2,5″ (4,3×5,8 mm).
