Antoni Melchior Fijałkowski
Antoni Melchior Fijałkowski (1778-1861) był polskim biskupem rzymskokatolickim, teologiem i działaczem patriotycznym. Pełnił funkcje biskupa pomocniczego diecezji płockiej (1842-1844), wikariusza kapitulnego archidiecezji warszawskiej (1844-1857) oraz arcybiskupa metropolity warszawskiego (1857-1861).
Życiorys
Fijałkowski pochodził ze szlacheckiej rodziny Fijałkowskich herbu Ślepowron. Ukończył seminarium w Gnieźnie, gdzie w 1801 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Był kanonikiem włocławskim i kustoszem kapituły płockiej. W czasie powstania listopadowego służył jako kapelan armii powstańczej.
- 27 stycznia 1842 – mianowany biskupem pomocniczym diecezji płockiej i biskupem tytularnym Hermopolis Maior.
- 15 maja 1842 – przyjął sakrę biskupią we Włocławku.
- 1844-1856 – prepozyt płockiej kapituły katedralnej.
- 3 sierpnia 1844 – wybrany wikariuszem kapitulnym archidiecezji warszawskiej, jednak zrzekł się urzędu.
- 21 września 1844 – ponownie wybrany na wikariusza kapitulnego.
- 18 września 1856 – mianowany arcybiskupem metropolitą warszawskim przez papieża Piusa IX.
- 11 stycznia 1857 – odbył ingres do archikatedry św. Jana.
Jako arcybiskup Fijałkowski zmagał się z trudnymi warunkami politycznymi. W Warszawie narastały napięcia, a manifestacje patriotyczne były tłumione przez wojsko rosyjskie. Mimo presji ze strony władz, Fijałkowski wspierał patriotyczne nastroje w kościołach, przewodnicząc m.in. uroczystościom pogrzebowym po brutalnym stłumieniu manifestacji 27 lutego 1861 roku.
Zmarł 5 października 1861 roku. Jego pogrzeb 10 października stał się wielką manifestacją patriotyczną, a Fijałkowski został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela.
