Antoni Korczok
Antoni Korczok (1 czerwca 1891 – 5 lutego 1941) był polskim duchownym katolickim, historykiem Kościoła oraz działaczem społecznym. Urodził się w Starej Wsi, obecnie dzielnicy Raciborza, jako syn ogrodnika Antoniego i Pauliny Komorek.
Korczok kształcił się w Królewskim Gimnazjum Ewangelickim w Raciborzu, a następnie studiował teologię we Wrocławiu, gdzie w 1914 roku przyjął święcenia kapłańskie. Podczas I wojny światowej pełnił funkcję kapelana w szpitalach wojskowych. Po wojnie pracował jako wikary w Katowicach i Gliwicach.
Na Uniwersytecie Wrocławskim obronił doktorat na temat greckokatolickiego Kościoła w Galicji. Był aktywny w plebiscycie na Śląsku, gdzie wspierał Polskę, co narażało go na represje ze strony niemieckich organizacji. W latach 1923–1929 był wikarym w Zabrzu, a później proboszczem w Gliwicach-Sośnicy.
W okresie międzywojennym angażował się w działalność polskich organizacji, zwłaszcza młodzieżowych, oraz prowadził polskie nabożeństwa. Po wybuchu II wojny światowej organizował akcje charytatywne dla ofiar wojny, w tym dla osób wywiezionych na roboty przymusowe.
Od 1937 roku był obserwowany przez Gestapo jako działacz polski. Aresztowany pod koniec 1941 roku, był więziony w Gliwicach, Wrocławiu, a następnie w obozie koncentracyjnym Dachau, gdzie zmuszany był do ciężkich prac. Mimo że uzyskał zwolnienie po rozprawie sądowej, został zastrzelony przez funkcjonariuszy obozowych w dniu przed planowanym uwolnieniem.
Podsumowanie
- Urodziny: 1 czerwca 1891, Stara Wieś (obecnie Racibórz).
- Święcenia kapłańskie: 1914, Wrocław.
- Praca: kapelan w szpitalach wojskowych, wikary w Katowicach i Gliwicach.
- Doktorat: na temat Kościoła greckokatolickiego w Galicji.
- Represje: szykanowany przez niemieckie organizacje w okresie plebiscytu.
- Aresztowanie: 1941, więzienie w Gliwicach i Dachau.
- Śmierć: 5 lutego 1941, Dachau.
Antoni Korczok pozostaje symbolem zaangażowania w polski ruch narodowy oraz ofiarą represji w czasach II wojny światowej.
