„`html
Antoni Chomicki
Antoni Chomicki, ps. Roch (ur. 9 kwietnia 1909 w Samułkach Dużych, zm. 13 maja 1993 w Murafie) był polskim duchownym katolickim, księdzem infułatem oraz duszpasterzem na Wołyniu, Podolu i całej Ukrainie.
Dzieciństwo i młodość
Urodził się w Samułkach Dużych i w 1930 roku ukończył Niższe Seminarium Duchowne we Włodzimierzu Wołyńskim. Następnie kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Łucku, gdzie w 1935 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stefana Walczykiewicza.
Pierwsze lata kapłaństwa
Po święceniach objął stanowisko wikarego w Równem, a w 1937 roku został proboszczem w Klesowie. W 1942 roku opiekował się również parafią tomaszgrodzką. Namawiał Polaków do pozostania na Wołyniu, jednak 16 lutego 1945 roku został aresztowany przez NKWD i skazany na 10 lat łagrów Workuty za krzewienie wiary. Uwolniony w 1947 roku, kontynuował posługę kapłańską w Połonnem i Szarogrodzie, aż do 1958 roku, kiedy to został proboszczem w Murafie.
Działalność wojskowa
W czasie okupacji radzieckiej Chomicki zorganizował w Klesowie szpital polowy dla żołnierzy Armii Krajowej. Jako dowódca odcinka bojowego pod pseudonimem „przystań rybacka”, za swoją działalność otrzymał Krzyż Walecznych.
Znaczenie posługi
Chomicki odmówił przyjęcia sakry biskupiej, obawiając się wydalenia z USRR, jednak był traktowany jako duchowy przywódca katolików na Ukrainie. Obsługiwał rozległy teren, w tym Kijów i Kamieniec Podolski, dokonując licznych chrztów, sakramentów małżeństwa oraz bierzmowania. Jego działalność duszpasterska była wspierana przez ukraińską ludność, co pozwoliło mu na szerzenie katolicyzmu, mimo represji ze strony władz radzieckich.
Śmierć i pogrzeb
Antoni Chomicki zmarł 13 maja 1993 roku po długiej chorobie. Uroczystości pogrzebowe zgromadziły kilkudziesięciu duchownych oraz ponad 16 000 wiernych, a jego miejsce zajął ks. kan. Stanisław Szulak.
„`
