Andrzej Mokronowski – Biografia
Andrzej Mokronowski (Mokronoski), herbu Bogoria, urodził się 25 maja 1713 roku, a zmarł 14 czerwca 1784 roku w Warszawie. Był wybitnym kuchmistrzem nadwornym króla Prus oraz marszałkiem konfederacji koronnej. Pełnił również funkcję wojewody mazowieckiego w 1781 roku oraz generała lejtnanta wojsk koronnych.
Kariera wojskowa i polityczna
Mokronowski pochodził z rodziny szlacheckiej, która posiadała majątek w Grodzisku Mazowieckim. Służył w pułku dragonów Stanisława Leszczyńskiego, a po jego upadku przez osiem lat był w armii francuskiej. Po powrocie do Polski awansował do rangi generała lejtnanta i stał się zwolennikiem partii hetmańskiej.
W 1764 roku jako poseł ziemi bielskiej podpisał manifest uznający sejm konwokacyjny za nielegalny. Po konflikcie z królem Stanisławem Augustem, w 1768 roku pojednał się z monarchą i otrzymał starostwo tłumackie. W 1776 roku został marszałkiem sejmu konfederackiego.
Członkostwo w Komisji Edukacji Narodowej i działalność wolnomularska
- 1776-1784 – członek Komisji Edukacji Narodowej
- 1781 – wojewoda mazowiecki
- 1782 – konsyliarz Rady Nieustającej
- 1783 – członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej
Mokronowski był także jednym z pierwszych polskich masonów, zakładając w 1744 roku lożę Trzech Braci w Warszawie. W 1784 roku pełnił funkcję Wielkiego Mistrza Wielkiego Wschodu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Życie osobiste i odznaczenia
Był drugim mężem Izabelli Poniatowskiej, siostry króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Otrzymał odznaczenia, takie jak Order Świętego Stanisława (1775) oraz Order Orła Białego (1776). Zmarł i spoczął w krypcie kościoła kapucynów w Warszawie.
