Andrzej Łaskarz (Łaskarzyc, Laskary)
Andrzej Łaskarz (ur. 1362, zm. 1426) był biskupem poznańskim, dyplomatą oraz doktoratem praw. W trakcie swojej kariery pełnił wiele ważnych funkcji kościelnych i państwowych, uczestnicząc w istotnych wydarzeniach historycznych, takich jak sobory i negocjacje z Zakonem Krzyżackim.
Życiorys
Urodził się w rodzinie szlacheckiej, jego ojcem był kasztelan koniński, a matka miała prawdopodobnie powiązania z biskupem Piotrem Wyszem. Nauki rozpoczął w Brodnicy, a następnie studiował na Uniwersytecie Karola w Pradze, zdobywając tytuł bakałarza i doktora w Padwie.
W 1392 roku został prepozytem włocławskim, a jego kariera dyplomatyczna rozpoczęła się od poselstwa do wielkiego mistrza krzyżackiego. W 1397 roku objął stanowisko kanclerza królowej Jadwigi, a dwa lata później odmówił wyboru na biskupa. W 1405 roku był kanonikiem płockim oraz kapelanem króla Niemiec.
W jego karierze duchownej istotnym momentem było objęcie w 1414 roku stanowiska biskupa poznańskiego. W tym czasie był również aktywnym uczestnikiem obrad soboru w Konstancji, gdzie opowiadał się za reformą Kościoła i brał udział w negocjacjach dotyczących sporów z Krzyżakami.
W 1424 roku, podczas pobytu w Rzymie, złożył rezygnację z urzędu biskupa, która nie została przyjęta. Wspólnie z bratankiem Janem z Lichenia był fundatorem nowego kościoła w Gosławicach. Jako zarządca diecezji wprowadził szereg reform, które poprawiły organizację pracy duszpasterskiej oraz wsparły edukację kanoników.
Łaskarz zmarł 24 sierpnia 1426 roku w zamku w Gosławicach, a jego ciało spoczęło w poznańskiej katedrze.
Upamiętnienie
W XV wieku Marcin ze Słupcy napisał łacińskie epitafium na cześć Andrzeja Łaskarza. W Poznaniu jedna z ulic nosi jego imię, a w 2014 roku przy kościele w Gosławicach postawiono tablicę informacyjną poświęconą jego osobie.
Bibliografia
- Jan Władysław Woś, Andreas Laskarz und seine Einführungsrede für die Schameitengesandtschaft, Pisa 1972.
