„`html
Anatolijski Pies Pasterski
Anatolijski pies pasterski, znany również jako owczarek anatolijski, to rasa psów wełnistych, wyhodowana w Anatolii (Turcja) jako pies stróżujący dla owiec. Rasa ta nie podlega próbom pracy.
Rys Historyczny
Duże tureckie psy pasterskie, określane w języku tureckim jako çoban köpeği (pies pasterski), prawdopodobnie wywodzą się od molosów sprowadzonych do Turcji około 1000 lat temu. Ich wcześniejsze pochodzenie nie jest dokładnie znane.
Wygląd
- Akbash: Ma jednolicie białe umaszczenie i długi włos.
- Kangal: Włosy krótkie do średnich, gęste, z umaszczeniem płowym, beżowym lub szarym, czasami pręgowanym, białym lub czarnym.
- Anatolian: Różnorodne umaszczenie według wzorca FCI.
Zachowanie i Charakter
Anatolijskie psy pasterskie charakteryzują się lojalnością wobec właściciela, są zrównoważone, inteligentne i nieagresywne. Zazwyczaj są nieufne wobec obcych, co wymaga odpowiedniego szkolenia. Rasa ta jest odporna na trudne warunki klimatyczne.
Użytkowość
Odmiana kangal jest używana przez rolników oraz wojsko do stróżowania i obrony. Psy te, z silnym instynktem terytorialnym, bronią zwierząt hodowlanych przed wilkami oraz intruzami. Akbash jest typowym psem pasterskim w rejonie zachodnim od Ankary, a obecnie cieszy się dużą popularnością w Stanach Zjednoczonych.
Klasyfikacja
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznaje anatolijskiego psa pasterskiego jako jedną rasę z różnymi odmianami. W klasyfikacji FCI rasa ta należy do grupy II – Molosy typu górskiego. Dyskusje wśród kynologów dotyczą podziału na odrębne rasy.
Prawne Uregulowania
W Polsce anatolian karabash oraz akbash dog są klasyfikowane jako rasy uznawane za agresywne.
Długość Życia
Oczekiwana długość życia owczarków anatolijskich wynosi od 10 do 11 lat.
Bibliografia
- Wzorzec rasy nr 331 (FCI Standard N° 331) – Związek Kynologiczny w Polsce
- Hans Räber, Encyklopedia psów rasowych, Warszawa 1999
„`
