Alojzy Budzisz
Alojzy Budzisz (kasz. Alojzy Bùdzysz) urodził się 10 czerwca 1874 roku w Świecinie, a zmarł 23 grudnia 1934 roku w Pucku. Był nauczycielem i pisarzem kaszubskim, uznawanym za jednego z najwybitniejszych literatów piszących w języku kaszubskim.
Życiorys
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej, a jego trzej bracia oraz dwaj szwagrowie również wybrali ten zawód. Kształcił się w gimnazjum w Pelplinie oraz w seminarium nauczycielskim w Grudziądzu. W 1894 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w Wielkim Donimierzu, a później uczył w Szemudzie, Wiczlinie i Mrzezinie. Po przejściu na emeryturę w 1912 roku, mieszkał w Karlikowie, gdzie pełnił funkcję sołtysa. Od 1923 roku żył w klasztorze sióstr elżbietanek w Pucku.
Budzisz był autorem ponad 120 utworów, w tym opowiadań, anegdot, baśni i wierszy. Publikował w takich czasopismach jak „Bënë ë bùten”, „Przyjaciel Ludu Kaszubskiego”, „Gryf Kaszubski” oraz w kalendarzach i zbiorach. Część jego dorobku literackiego pozostała w rękopisach, które opracował Jan Drzeżdżon. Jego twórczość przyciągnęła uwagę takich badaczy jak Leon Roppel i Jan Drzeżdżon. W 1994 roku na Uniwersytecie Gdańskim powstała dysertacja doktorska Róży Wosiak-Śliwy, dotycząca kaszubszczyzny pisarzy, w tym Budzisza.
Upamiętnienie
- Biblioteka Powiatowa w Pucku nosiła imię Alojzego Budzisza do jej likwidacji w 2013 roku.
- Jedna z ulic w Bojanie została nazwana jego imieniem.
Bibliografia
- Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989
Budzisz pozostaje ważną postacią w literaturze kaszubskiej, a jego prace mają istotne znaczenie dla kultury i języka kaszubskiego.
