Alfred Tarnowski
Alfred Tarnowski (3 marca 1917 – 24 listopada 2003) był uznawanym polskim szachistą i teoretykiem szachowym, który swoje życie zawodowe związał głównie z Krakowem.
Kariera szachowa
Tarnowski zaczął interesować się szachami w wieku 14 lat we Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. W 1940 roku zdobył II kategorię radziecką, a po wyzwoleniu Lwowa w 1944 roku osiągnął I kategorię radziecką. Po II wojnie światowej przeprowadził się do Krakowa.
W 1946 roku zadebiutował w mistrzostwach Polski, zajmując siódme miejsce. W ciągu swojej kariery wielokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju, zdobywając dwa medale:
- Złoty medal w 1961 roku w Katowicach
- Srebrny medal w 1949 roku w Poznaniu
Tarnowski był także uczestnikiem czterech olimpiad szachowych (1952, 1958, 1960, 1962) oraz brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.
Teoria szachowa i osiągnięcia
Był cenionym trenerem i teoretykiem szachów, prowadząc klub szachowy „Juvenia” w Krakowie. Tarnowski publikował prace dotyczące teorii otwarć, a jego analizy wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej były wykorzystywane przez samego Najdorfa. Specjalizował się także w partii hiszpańskiej oraz obronach słowiańskich i półsłowiańskich, w tym w pokonaniu arcymistrza Marka Tajmanowa w 1950 roku.
Jego najwyższy ranking osiągnięty w 1950 roku wynosił 2524 punkty. Tarnowski był jednym z założycieli znanego zespołu „Roma” i współtwórcą tzw. szkoły krakowskiej.
Podsumowanie
Alfred Tarnowski to postać, która znacząco wpłynęła na rozwój polskich szachów, zarówno jako zawodnik, jak i teoretyk. Jego wkład w teorię szachową oraz aktywność trenerska pozostają nieocenione.
Bibliografia
- W. Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom II, Warszawa 1987.
- W. Litmanowicz, „Polscy szachiści”, Warszawa 1982.
- Stefan Witkowski, „Ostatni Mohikanin. Alfred Tarnowski (03.03.1917 – 24.11.2003)”, Panorama Szachowa, 2005.
