Alfred Jagucki
Alfred Jagucki (21 marca 1914 – 28 czerwca 2004) był polskim duchownym Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz autorem literatury religijnej i teologicznej. Urodził się w Kramniku i zmarł w Dzięgielowie.
Życiorys
Jagucki ukończył Wydział Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1938 roku został ordynowany na duchownego przez biskupa Juliusza Bursche. W latach 1945-1963 pełnił obowiązki duszpasterskie na Mazurach, gdzie był proboszczem w Sorkwitach i Szczytnie, a także seniorem diecezji mazurskiej.
W wyniku represji ze strony PRL przeniósł się na Śląsk Cieszyński, gdzie w 1963 roku objął parafię ewangelicką w Cieszynie, największą w Polsce. Od 1967 roku był duszpasterzem Diakonatu Eben-Ezer w Dzięgielowie oraz kierownikiem Domu Opieki „Emaus”. Po przejściu na emeryturę w 1984 roku, pozostawał aktywny w ruchu ewangelizacyjno-misyjnym.
Jagucki był członkiem Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz Rady Synodalnej. Uzyskał stopień doktora teologii ewangelickiej. Z małżeństwa z Agnieszką Rynkiewicz miał czworo dzieci, w tym synów Janusza i Waltera, którzy również pełnili ważne funkcje w Kościołach ewangelickich.
Ważniejsze publikacje
- Z Chrystusem przez świat. Chrześcijanin w kościele i świecie (1974)
- Tylko Jezus. Skąd? Po co? Dokąd? (1978)
- Od świata do Chrystusa. Życie wewnętrzne chrześcijanina (1983)
- Zawsze z Chrystusem (1983)
- Świadkowie Jehowy czy świadkowie Jezusa? (1987)
- Pytania wiary (1998)
- Mazurskie dole i niedole. Wspomnienia i refleksje z lat pracy na Mazurach (2004)
Miejsce pochówku
Alfred Jagucki spoczywa na cmentarzu ewangelickim w Cieszynie.
