Alfons Sierakowski
Alfons Sierakowski (16 lutego 1816 – 28 kwietnia 1886) był hrabią, ziemianinem oraz działaczem społecznym i oświatowym. Urodził się w Toruniu, jako syn Antoniego Sierakowskiego. Wykształcenie zdobył w Warszawie oraz Collegium Hosianum w Braniewie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim.
Kariera i działalność społeczna
Po praktyce rolniczej na Śląsku objął rodzinne majątki w Osieku (1841) i Waplewie (1842). W 1844 roku uzyskał potwierdzenie tytułu hrabiego w Rosji. Był członkiem Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim od 1858 roku.
W czasie powstania styczniowego Sierakowski był oskarżany o pomoc dla powstańców. Inicjował stowarzyszenia wspierające oświatę ludową oraz finansował Towarzystwo Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich. Dzięki jego stypendiom w latach 1848–1868 kształciło się 311 Polaków, w tym:
- 54 lekarzy
- 23 adwokatów i sędziów
- 77 księży
- 157 nauczycieli i profesorów gimnazjalnych
Sierakowski był współzałożycielem Towarzystwa Moralnych Interesów oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Pełnił funkcję posła do sejmu prowincjonalnego oraz delegata Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego na Prusy Zachodnie.
Kolekcja i życie prywatne
Jako kolekcjoner sztuki, zgromadził bogaty zbiór obrazów, mebli, militariów oraz cennych zabytków piśmiennictwa w Waplewie. W 1844 roku ożenił się z Marią Sołtan, z którą miał dwoje dzieci: Adama i Antoninę. W 1876 roku, z powodu problemów zdrowotnych, przekazał majątek synowi i osiedlił się w Poznaniu, gdzie zmarł. Pochowany został w Waplewie.
Podsumowanie
Alfons Sierakowski był prominentną postacią w polskim życiu społecznym i oświatowym XIX wieku, a jego działalność miała istotny wpływ na rozwój edukacji wśród Polaków w Prusach Zachodnich.
