Alfons-Jordan
Alfons I z Tuluzy (ur. 1103, zm. 1148) był hrabią Tuluzy od 1112 do 1148 roku oraz hrabią Trypolisu w latach 1105–1109. Urodził się na zamku Mont-Pelerin w Libanie jako syn Rajmunda z Tuluzy i Elwiry Kastylijskiej.
Po śmierci ojca w 1105 roku, gdy Alfons miał zaledwie 2 lata, opiekę nad nim przejął kuzyn William. W 1109 roku Alfons został przetransportowany do Europy, gdzie jego brat Bertrand przekazał mu hrabstwo Rouergue. W 1112 roku, po śmierci Bertranda, odziedziczył hrabstwo Tuluzy.
Życie osobiste
W 1125 roku Alfons poślubił Fajdiwę, córkę Rajmunda, pana Posquières i Uzès. Para miała co najmniej troje dzieci:
- Rajmunda V (1134–1194), hrabiego Tuluzy,
- Alfonsa (wspomnianego w źródłach w 1155 i 1177),
- Fajdiwę (zm. 1154), żonę Humberta III Błogosławionego, hrabiego Sabaudii od 1151 roku.
Wpływy i działania
W latach 40. XII wieku w hrabstwie działał herezjarcha Piotr Mnich, co mogło mieć miejsce za cichym przyzwoleniem Alfonsa-Jordana. Zdarzenie to przyciągnęło uwagę Bernarda z Clairvaux, który przybył do Tuluzy w 1145 roku.
Alfons-Jordan brał udział w drugiej wyprawie krzyżowej, podczas której zyskał wielu przeciwników. Zmarł w Cezarei, pozostawiając swojemu najstarszemu synowi, Rajmundowi V, państwo obejmujące obszar obecnej południowej Francji.
Podsumowanie
Alfons I z Tuluzy był znaczącą postacią średniowiecznej Europy, której życie i działania miały wpływ na rozwój regionu. Jego dziedzictwo przetrwało dzięki synowi, który kontynuował rządy w Tuluzy.
