Aleksandr Pietrowicz Sumarokow
Aleksandr Pietrowicz Sumarokow (1717-1777) był rosyjskim pisarzem, dramaturgiem i poetą, który odegrał kluczową rolę w rozwoju nowoczesnej dramaturgii w Rosji. Urodził się w rodzinie szlacheckiej w Finlandii, a jego ojciec był oficerem i doradcą na dworze carskim.
W młodości Sumarokow uczęszczał do Szlacheckiego Korpusu Lądowego, a po zakończeniu nauki działał jako adiutant przy hrabiach Gołowkinie i Razumowskim. Już od wczesnych lat interesował się sztuką teatralną, co zaowocowało jego mianowaniem na dyrektora Teatru Rosyjskiego w 1756 roku. Równocześnie, od 1759 roku wydawał czasopismo literackie „Pracowita pszczoła” (Трудолюбивая пчела), które prezentowało m.in. rosyjskie przekłady klasyków literackich.
Twórczość
Sumarokow był jednym z pionierów klasycyzmu w literaturze rosyjskiej. Jego twórczość obejmuje zarówno tragedie, jak i komedie, a także jest autorem blisko 400 bajek oraz ponad 130 pieśni miłosnych. Jego komedie, inspirowane francuskim teatrem, przyniosły mu popularność w XVIII wieku, co skłoniło niektórych do nazywania go „Molierem Północy”.
Do jego najważniejszych utworów należą:
- Tragedie:
- Choriew (Хорев, 1747)
- Hamlet (Гамлет, 1748)
- Dymitr Samozwaniec (Лжедмитрий, 1771)
- Mścisław (Мстислав, 1774)
- Komedie:
- Pressotinus (Прессотинус, 1750)
- Potwory (Чудовища, 1750)
- Opiekun (Опекун, 1765)
- Kłótnice (Вздорщицы, 1772)
- Rogacz z urojenia (Роговец по воображении, 1772)
- Libretto operowe: Kefalos i Prokris (Кефал и Прокрис, 1755)
- Traktat teoretyczny: Pouczenie dla chcących zostać pisarzami (Наставление хотящим быть писателями, 1774)
Ostatnie lata i śmierć
W 1769 roku Sumarokow opuścił Petersburg z powodu konfliktu z carycą Katarzyną II i osiedlił się w Moskwie. Ostatnie lata życia spędził w biedzie, zmagając się z długami i uzależnieniem od alkoholu. Zmarł 12 października 1777 roku i został pochowany w Monasterze Dońskim.
