Aleksander Zarzycki
Aleksander Zarzycki (26 lutego 1834 – 1 listopada 1895) był polskim kompozytorem i pianistą, który uczył się w Paryżu pod okiem Napoléona-Henri Rebera oraz w Lipsku u Carla Reineckego. Po śmierci Apolinarego Kątskiego w 1879 roku objął stanowisko dyrektora warszawskiego Instytutu Muzycznego, które zajmował przez 9 lat. W tym czasie zatrudnił wykładowców, takich jak Ignacy Jan Paderewski oraz Stanisław Barcewicz.
W 1888 roku, w wyniku restrykcyjnych działań władz rosyjskich, zrezygnował z funkcji dyrektora. Pomimo poważnej choroby kontynuował komponowanie i koncertowanie, zyskując uznanie. Ostatni koncert zagrał w Warszawie w marcu 1895, a po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość
Jako kompozytor, Zarzycki nie pozostawił trwałego śladu w muzyce polskiej. Jego prace, często krytykowane za nierówność artystyczną, naśladowały styl Chopina, szczególnie w utworach instrumentalnych. Najbardziej wartościową część jego dorobku stanowią pieśni, które czerpały inspirację z twórczości Stanisława Moniuszki.
Wybrane kompozycje
- Grande polonaise Es-dur op. 7 (1860)
- Koncert fortepianowy As-dur op. 17 (1860)
- Suita polska op. 37 (1893)
- Romance E-dur op. 16 (1875)
- Polonez A-dur op. 23 (1876)
- Mazurek G-dur op. 26 (1884)
- Introdukcja i Krakowiak D-dur op. 35 (1895)
- Mazurek E-dur op. 39 (1895)
- Miniatury fortepianowe – Barkarola, mazurki, nokturny, polonezy, walce
- Pieśni
