Aleksander VII – Papież 237
Aleksander VII (łac. Alexander VII, właściwie Fabio Chigi; ur. 13 lutego 1599, zm. 22 maja 1667) był włoskim duchownym katolickim, który pełnił funkcję papieża od 7 kwietnia 1655 do 22 maja 1667.
Wczesne życie
Aleksander VII pochodził z zamożnej rodziny bankierskiej, a jego ojciec, Flavio, był krewnym papieża Pawła V. Po słabym zdrowiu w dzieciństwie, Fabio Chigi uczył się pod okiem matki i prywatnych nauczycieli. Uzyskał doktorat z filozofii, prawa i teologii na Uniwersytecie w Sienie w 1626 roku. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1634 roku, rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej, a od 1639 był nuncjuszem apostolskim w Kolonii.
Wybór na papieża
Po niemal trzymiesięcznym konklawe, 7 kwietnia 1655 roku, wybrano go papieżem, mimo sprzeciwu Francji. Przyjął imię Aleksandra VII i został koronowany 18 kwietnia 1655 roku.
Pontyfikat
Pontyfikat Aleksandra VII charakteryzował się sprzeciwem wobec nepotyzmu. Na początku nakazał opuszczenie Rzymu przez Olimpię Maidalchini, ale później sam przywrócił niektóre tradycje nepotyzmu. Jego polityka zagraniczna była zdominowana przez konflikt z Francją, który zaostrzył się po oskarżeniach o zamach na ambasadora Francji. Papież zmuszony był podpisać traktat w Pizie w 1664 roku, uznając żądania francuskie.
- Współpraca z Republiką Wenecką była korzystna.
- Konflikty z Hiszpanią i Portugalią związane z nominacjami biskupimi.
- W 1665 do Rzymu przybyła nawrócona królowa Szwecji, Krystyna Waza.
Podjął decyzje misyjne, w tym zezwolenie jezuickim misjonarzom w Chinach na używanie lokalnych obrzędów. W 1656 roku potwierdził potępienie tez jansenistycznych.
Papież zlecił architektowi Berniniemu budowę kolumnady wokół placu św. Piotra oraz zaprojektowanie swojego grobowca w bazylice watykańskiej. W 1661 roku beatyfikował Franciszka Salezego, a w 1665 go kanonizował. Kreował 38 kardynałów na ośmiu konsystorzach.
Bibliografia
- Richard McBrien, Leksykon papieży. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003
