Aleksander Sznapik
Aleksander Sznapik, urodzony 10 lutego 1951 roku w Warszawie, to polski szachista i mistrz międzynarodowy, znany również jako brat Krzysztofa Sznapika.
Kariera szachowa
W latach 70. i 80. XX wieku Sznapik był jednym z czołowych polskich szachistów. W 1970 roku zadebiutował w finale indywidualnych mistrzostw Polski, a do 1992 roku uczestniczył w tych zawodach dwadzieścia razy, zdobywając łącznie dwanaście medali:
- 4 złote (1976, 1980, 1984, 1991)
- 4 srebrne (1972, 1974, 1978, 1981)
- 4 brązowe (1977, 1988, 1989, 1992)
Reprezentował Polskę w wielu rozgrywkach drużynowych, zdobywając trzykrotnie medale z drużyną: złoty w 1983 roku, srebrny w 1987 oraz brązowy w 1985 roku. Jego najbardziej udany występ miał miejsce na olimpiadzie w Lucernie w 1982 roku, gdzie zdobył 54,2% na pierwszej szachownicy, a drużyna zajęła siódme miejsce, pokonując Wiktora Korcznoja.
W 1977 roku uzyskał tytuł mistrza międzynarodowego po udanych występach na turniejach w Sztokholmie i Lublinie. W 1979 roku zwyciężył w międzynarodowym turnieju o Puchar Ministra Komunikacji w Warszawie. W 1984 i 1989 roku zajął pierwsze miejsca w turniejach szwajcarskich Politiken Cup w Kopenhadze, a w 1987 roku był drugi w festiwalu w Biel, co pozwoliło mu na wypełnienie normy arcymistrza.
Sznapik zakończył czynną karierę szachową w 1998 roku, ale w 2010 roku wziął udział w pokazowym Szachowym Turnieju Gwiazd w Warszawie, pokonując Iwetę Rajlich 4–2. Jego najwyższy ranking wyniósł 2485 punktów, osiągnięty 1 stycznia 1990 roku, co uplasowało go na drugim miejscu wśród polskich szachistów, po Aleksandrze Wojtkiewiczu.
Bibliografia
- ChessBase Megabase 2008
