Aleksander Franciszek Dubiski
Aleksander Franciszek Dubiski (15 lutego 1886 – 14 grudnia 1939) był polskim lekarzem oraz działaczem społecznym i politycznym. Urodził się w Gniewkowie jako syn Edwarda Dubiskiego i Władysławy z Jewasińskich. Miał siostrę, Irenę Dubiską, znaną skrzypaczkę.
Wykształcenie i kariera medyczna
Dubiski ukończył Gimnazjum Męskie w Inowrocławiu, gdzie aktywnie uczestniczył w Towarzystwie Tomasza Zana. Następnie studiował medycynę na uniwersytetach w Berlinie i Monachium, uzyskując tytuł doktora medycyny w 1912 roku. W Berlinie pełnił funkcję prezesa studenckiej Bratniej Pomocy.
Służba wojskowa
Po wybuchu I wojny światowej, 23 listopada 1914 roku, został wcielony do wojska pruskiego jako lekarz i trafił do szpitala polowego w Ostrowie. Pełnił rolę komendanta oddziału chirurgicznego. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, a podczas powstania wielkopolskiego był komendantem szpitala polowego. Wziął również udział w wojnie polsko-bolszewickiej, osiągając stopień kapitana. Po wojnie, od 1922 roku, pozostawał w rezerwie, a w 1924 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana.
Działalność w Ostrowie
Od 1921 roku do wybuchu II wojny światowej był dyrektorem Szpitala Powiatowego w Ostrowie, gdzie zdobył uznanie w lokalnej społeczności, będąc wielokrotnie wybieranym na przewodniczącego Związku Lekarzy w Ostrowie.
Okres II wojny światowej i śmierć
1 września 1939 roku Dubiski został prawdopodobnie zmobilizowany do jednego ze szpitali polowych. Po powrocie do Ostrowa zastał niemiecką administrację w szpitalu. Otrzymał ostrzeżenie o możliwości aresztowania, które zlekceważył. Został aresztowany przez Niemców 8 listopada 1939 roku i po pokazowym procesie, wraz z innymi przedstawicielami lokalnej społeczności, zamordowany w Lasku Winiarskim.
Pochówek i upamiętnienie
Dubiski został pochowany w kwaterze powstańców wielkopolskich na cmentarzu w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie uhonorowano go również nadając jego imię jednej z ulic.
