Aleksander Erazm Bojarski
Aleksander Erazm Bojarski (1834-1884) był polskim prawnikiem i profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Urodził się 4 grudnia 1834 roku w Koniaczowie k. Jarosławia w rodzinie szlacheckiej herbu Sas. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie, studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1861 roku obronił doktorat.
Kariera zawodowa
W latach 1860-1865 Bojarski pracował jako zastępca prokuratora w krakowskim sądzie. Następnie podjął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie kierował Katedrą Prawa i Postępowania Karnego. W 1866 roku został profesorem nadzwyczajnym, a dwa lata później profesorem zwyczajnym. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa w latach 1872/1873 oraz 1879/1880. Wprowadził seminaria z zakresu prawa karnego.
Badania i publikacje
Bojarski specjalizował się w prawie i postępowaniu karnym, a także prawie penitencjarnym. Jego prace koncentrowały się na nowym kodeksie prawa karnego z 1873 roku oraz porównawczych analizach systemów prawnych (niemieckiego, angielskiego i francuskiego). Do jego ważnych publikacji należą:
- Rzecz o projekcie nowej ustawy karnej (1867)
- O sądach przysięgłych (1868)
- Zasady nauki o poczytaniu (1872)
- Dwa zabytki polskiego sądownictwa karnego z wieku XVI (1874)
Działalność społeczna
Bojarski był zaangażowany w kwestie reform administracyjnych i penitencjarnych w Galicji oraz pionierem opieki nad nieletnimi przestępcami i uwalnianymi więźniami. W 1881 roku założył Galicyjskie Stowarzyszenie Opieki nad Więźniami we Lwowie.
Pochówek i dziedzictwo
Zmarł 19 kwietnia 1884 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Jego wkład w prawo karne i reformy penitencjarne pozostaje ważnym elementem polskiej historii prawnej.
Bibliografia
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
