Aleksander Antoni Fredro
Aleksander Antoni Fredro (1674-1734) był biskupem chełmskim i przemyskim, a także kantorem oraz kanonikiem gnieźnieńskiej kapituły katedralnej. Urodził się w Pleszowicach jako syn kasztelana czernihowskiego Stanisława oraz Katarzyny Bełżeckiej.
Wykształcenie i kariera
Fredro studiował w seminarium księży misjonarzy w Warszawie, a następnie kontynuował naukę w kraju i za granicą. Po powrocie do Polski pełnił kilka ważnych funkcji:
- sekretarz królewski na dworze Augusta II Mocnego
- wiceprezydent Trybunału Głównego Koronnego (1708, 1710)
- sekretarz wielki koronny
- prezydent trybunału (1714, 1716)
Przez dwadzieścia lat był również proboszczem i prepozytem jarosławskiej kolegiaty, gdzie wsparł ją finansowo, fundując mszały, kielichy oraz obrazy.
Posługa biskupa
Fredro otrzymał nominację na biskupa chełmskiego 29 marca 1719 roku. Jego rządy charakteryzowały się wizytacjami diecezji oraz wsparciem dla ubogich, co przyniosło mu przydomek „ojca ubogich”. Po pięciu latach przeszedł na urząd biskupa przemyskiego, gdzie zainicjował renowację katedry, nadając jej barokowy styl. Niestety, wiele z tych prac zniweczyła katastrofa budowlana w 1733 roku.
Fredro inwestował w remonty kościołów, w tym:
- wybudowanie kościoła w Radymnie (1724-1730)
- kościół Paulinów w Starej Wsi
- remonty w Lubaczowie i Felsztynie
Kapituła katedralna ufundowała mu nagrobek w kaplicy Fredrów w katedrze przemyskiej. W Muzeum Archidiecezjalnym w Przemyślu znajduje się jego portret na tle kościołów w Jarosławiu, Starej Wsi oraz katedry przemyskiej.
Podsumowanie
Aleksander Antoni Fredro był znaczącą postacią w Kościele katolickim XVIII wieku, znany z działań na rzecz ubogich oraz renowacji świątyń. Jego życie i praca pozostają ważnym elementem historii duchowieństwa w Polsce.
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 2000.
