Aldo Rossi
Aldo Rossi (1931-1997) był włoskim architektem postmodernistycznym, publicystą i projektantem, który zdobył Nagrodę Pritzkera w 1990 roku. Urodził się w Mediolanie, gdzie studiował architekturę na Politechnice w Mediolanie w latach 1949–1959. W swojej karierze współpracował z czasopismem Casabella Continuità oraz zaplanował 53. Triennale w Mediolanie.
Kariera akademicka
W 1965 roku Rossi rozpoczął pracę na Politechnice w Mediolanie, a w latach 1972–1974 był profesorem gościnnym na ETH w Zurychu. W 1983 roku prowadził 1. Biennale Architektury w Wenecji. W 1988 roku został członkiem honorowym American Institute of Architects.
Twórczość architektoniczna
Rossi był znany z nawiązań do historii w architekturze, a jego prace charakteryzowały się uproszczonymi formami oraz efektami światłocieniowymi. W 1966 roku opublikował książkę L’architettura della città, w której przedstawił swoje poglądy na architekturę i urbanistykę.
Design i wystawy
Jako designer współpracował z firmą ALESSI, projektując m.in. serwis do kawy i herbaty oraz ekspres do kawy. Jego prace były prezentowane na dużych wystawach w Paryżu, Berlinie, Gandawie i Amsterdamie w latach 1990–1993.
Główne dzieła
- Pomnik partyzantów w Segrate, 1965
- Budynek mieszkalny Gallaterese w Mediolanie, 1968–1973
- Projekt cmentarza San Cataldo (wspólnie z Giannim Braghierim), 1980
- Pływający pawilon Teatro del Mondo w Wenecji, 1979
- Niezrealizowany projekt Niemieckiego Muzeum Historycznego w Berlinie, 1988
- Bonnefantenmuseum w Maastricht, 1992–1995
- Budynek Cirque de Soleil w Berlinie, 1997–2000
Wybór publikacji
- 1966: L’architettura della città
- 1981: A Scientific Autobiography
Aldo Rossi zmarł tragicznie w wypadku samochodowym w 1997 roku, pozostawiając po sobie znaczący dorobek architektoniczny i projektowy.
