Albert I, Król Belgów
Albert I (Albert Leopold Klemens Maria Meinrad, 8 kwietnia 1875 – 17 lutego 1934) był królem Belgów od 1909 roku. Urodził się w Brukseli jako młodszy syn Filipa Koburga, hrabiego Flandrii, i Marii Luizy Hohenzollern-Sigmaringen. Po śmierci swojego stryja, Leopolda II, Albert objął tron.
Życiorys
Albert był wychowywany w duchu liberalnym. Jego edukacja obejmowała nauki wojskowe oraz podróże po Europie. W 1900 roku poślubił Elżbietę Gabriellę Wittelsbach, z którą miał trzech dzieci: Leopolda III, Karola Teodora Henryka oraz Marię Józefę Charlottę.
Panowanie
Albert zdobył uznanie w czasie I wojny światowej, gdy walczył o neutralność Belgii. W 1914 roku odmówił zgody na niemiecki ultimatum, co doprowadziło do inwazji. Jako dowódca belgijskich sił zbrojnych, Albert brał czynny udział w walkach, opóźniając niemiecką ofensywę. Po wojnie, w 1918 roku, wrócił triumfalnie do Brukseli, a w swoim przemówieniu obiecał wprowadzenie reform społecznych oraz równości językowej.
Albert był również aktywny na arenie międzynarodowej i otworzył Letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii w 1920 roku. Zmarł tragicznie w 1934 roku podczas wspinaczki w Ardenach, co było zgodne z jego życzeniem, by nie umierać w łóżku.
Odznaczenia
- Wielki Mistrz Orderu Gwiazdy Afryki (Belgia)
- Krzyż Wielki Orderu Lwa (Belgia)
- Krzyż Wojenny 1914-1918 (Belgia)
- Order Orła Białego (Polska)
- Krzyż Wielki Orderu Virtuti Militari (Polska)
- Order Złotego Runa (Austria)
- Order Chryzantemy (Japonia)
- Order Podwiązki (Wielka Brytania)
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Wielka Wstęga Orderu Korony (Persja)
Genealogia
Albert I był częścią rodziny Koburgów, a jego żona pochodziła z dynastii Wittelsbachów. Mieli troje dzieci, które kontynuowały dynastię królewską w Belgii.
Przypisy
Albert I pozostawił po sobie dziedzictwo jako monarcha, który starał się przekształcić Belgii w nowoczesne państwo po zniszczeniach wojennych.
