Albatros C.X
Albatros C.X to niemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy zaprojektowany przez Albatros-Werke GmbH w 1917 roku. Jego konstrukcja stanowiła rozwinięcie modelu C.VII i charakteryzowała się większymi wymiarami oraz mocniejszym silnikiem.
Historia
Samolot został oblatany w połowie 1917 roku. Podczas prób wykazał się dobrymi osiągami i właściwościami pilotażowymi. Miał silnik rzędowy Mercedes D.IVa o mocy 260 KM, co pozwalało mu osiągnąć maksymalną prędkość 175 km/h i pułap 5000 m. W konstrukcji dominowały drewno i płótno, a podwozie było klasyczne z płozą ogonową.
W latach 1917-1918 wyprodukowano ponad 300 egzemplarzy Albatros C.X. Samoloty te zostały wprowadzone do służby w niemieckim lotnictwie wojskowym w październiku 1917 roku i używane były do rozpoznania oraz bombardowania do końca I wojny światowej.
Użycie w Wojsku Polskim
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, polskie siły zbrojne zdobyły 15 samolotów Albatros C.X, które po remoncie w 1919 roku trafiły do 12 Eskadry wywiadowczej. Używane były w wojnie polsko-bolszewickiej oraz do szkolenia w Szkole Lotniczej na lotnisku Ławica, pozostając w służbie do 1923 roku.
W 1924 roku jeden z samolotów przerobiono na sanitarny, usuwając uzbrojenie i tworząc kabinę sanitarną dla dwóch chorych. Pomalowano go w kolorze zielono-oliwkowym, oznaczono znakiem Czerwonego Krzyża oraz biało-czerwonymi szachownicami. Samolot ten był używany podczas manewrów wojskowych w Biedrusku i miał swoją bazę na lotnisku Ławica w Poznaniu.
Specyfikacja techniczna
- Typ: Samolot bombowo-rozpoznawczy
- Konstrukcja: Dwupłatowiec, drewniana
- Załoga: 2 (pilot i obserwator)
- Silnik: 1 × Mercedes D.IVa, 6-cylindrowy
- Moc: 260 KM (191 kW)
- Wymiary:
- Rozpiętość: 14,86 m
- Długość: 9,15 m
- Wysokość: 3,40 m
- Masa: 1670 kg (masa startowa)
- Prędkość maksymalna: 175 km/h
- Zasięg: 500 km
- Uzbrojenie: 1 × karabin maszynowy LMG 08/15, 1 × karabin Parabellum, 80 kg bomb
